بررسي سياست ‌هاي توسعۀ زيست‌ بوم نوآوري هوش مصنوعي در ايران

هوش مصنوعي يكي از فناوري‌ هاي نو ظهوري است كه در سال‌ هاي اخير تا حد بسياري نگاه‌ ها را به سمت خود معطوف كرده است. اثرات شگرف اقتصادي اين فناوري و از طرف ديگر، مخاطرات و چالش‌ هاي بالقوه اين فناوري باعث شده است سياست‌ گذاران در كشورهاي مختلف جهان توجه ويژه‌ اي را به سياست‌گذاري مناسب در راستاي توسعه زيست‌بوم نوآوري هوش مصنوعي معطوف كنند. پژوهش حاضر با بررسي دقيق سياست‌ هاي توسعه زيست‌ بوم نوآوري هوش مصنوعي در 6 كشور ايالات متحده، چين، انگليس، روسيه، هند و امارات و همچنين مصاحبه با خبرگان حوزه‌ هاي مختلف پيرامون هوش مصنوعي در كشور، نسبت به شناسايي كاركرد هاي اساسي هوش مصنوعي، بازيگران زيست‌ بوم نوآوري هوش مصنوعي در ايران و نقش‌ ها و روابط موجود بين آن‌ها اقدام نموده و با ارائه نگاشت‌ هاي ساختاري و كاركردي، چندين سياست براي توسعه زيست‌بوم نوآوري هوش مصنوعي در ايران ارائه مي‌ دهد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌ دهد كه زيست‌بوم نوآوري هوش مصنوعي داراي 41 بازيگر اصلي حكومتي، دولتي، نيمه‌ دولتي و خصوصي است كه در خلال 7 كاركرد عمده سياست‌گذاري، آموزش، تامين مالي، تحقيقات، شبكه‌سازي، فعاليت‌ هاي نوآورانه و استارتاپي و توسعه زيرساخت فني ايفاي نقش مي‌ كنند. همچنين نتايج پژوهش حاكي آن است كه براي توسعه متناسب زيست‌بوم نوآوري هوش مصنوعي كشور و جلوگيري از عقب‌ ماندگي نسبت به ديگر كشور هاي جهان در بهره‌مندي از مزاياي بالقوه هوش مصنوعي، به ارتباطات متقابل و هماهنگي سطح بالاي نهادهاي فعال در 3 بخش عمده دولت، صنعت و دانشگاه نياز است.