بررسي ارتباط هوش هيجاني و اميد به زندگي در مبتلايان به لوسمي در بيمارستان هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران در سال ۱۴۰۲

مقدمه: تجربه ي تنش هايي نظير اضطراب، استرس و افسردگي با توجه به ماهيت بيماري و درمان سرطان، امري اجتناب ناپذير است كه مي تواند اميد به زندگي اين بيماران را تحت تاثير قرار دهد. از مولفه هاي موثر در سازگاري با بيماري و عوارض ناشي از آن و تبعيت از درمان، هوش هيجاني است. اين مطالعه با هدف تعيين ارتباط هوش هيجاني و اميد به زندگي در مبتلايان به لوسمي انجام شده است.روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي همبستگي بود كه با همكاري ۲۰۰ بيمار مبتلا به لوسمي كه به در بيمارستان هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران در سال 1402 مراجعه نمودند انجام شد. ابزار پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعيت شناختي، پرسشنامه هوش هيجاني شوت و پرسشنامه اميد به زندگي اشنايدر بود. تجزيه تحليل داده ها در نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ و با استفاده از روش هاي آمار توصيفي و استنباطي انجام شد.يافته ها:ميانگين سني شركت كنندگان در پژوهش 11.13± 36.83 سال و در طيف سني 69-18 سال قرار داشت. اغلب بيماران مرد (62%) و متاهل (66.5%) بودند. ميانگين نمره كلي هوش هيجاني در مبتلايان به لوسمي 127.17 و ميانگين نمره كلي اميد به زندگي در اين بيماران 32.19 بود. بر اساس نتايج مطالعه همبستگي مثبت و معني داري بين هوش هيجاني و اميد به زندگي وجود داشت (0/001 P) (0.364=r).نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه، بيماراني كه از هوش هيجاني بالاتري داشتند، اميد به زندگي بالاتري داشتند. از آنجايي كه هوش هيجاني در مواجهه با استرس و تنش بسيار كمك كننده است و قابل آموزش و يادگيري مي باشد، لذا اجراي مداخلاتي در جهت افزايش هوش هيجاني مي تواند زمينه ساز بهبود اميد به زندگي اين مبتلايان شود.