اثربخشي مداخله شناختي - رفتاري بر شايستگي اجتماعي و امتناع از مدرسه كودكان مبتلا به اختلال اضطراب جدايي

مقدمه: پژوهش حاضر باهدف اثربخشي مداخله شناختي- رفتاري بر شايستگي اجتماعي و امتناع از مدرسه كودكان مبتلا به اختلال اضطراب جدايي انجام شد.  روش بررسي: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه و پيگيري سه‌ماهه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه  مادران داراي دانش‌آموزان مقطع ابتدايي آموزش‌وپرورش ناحيه يك ساري در سال تحصيلي ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ كه مبتلا به اختلال اضطراب جدايي بودند. از بين آنها ۳۰ نفر به‌صورت دردسترس انتخاب به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه اضطراب جدايي هان، هاجينليان، پرسشنامه شايستگي اجتماعي توسط گروه تحقيقاتي پيشگيري از مشكل رفتار و پرسشنامه امتناع از مدرسه توسط كارني و سيلورمن استفاده شد. درگروه آزمايش به مدت ۱۲ جلسه ۱ساعته مداخله شناختي - رفتاري اجرا شد؛ ولي گروه گواه هيچ مداخله‌اي را دريافت نكرد. قبل و بعد از اجراي جلسات پيش آزمون و پس آزمون از هردو گروه گرفته شد. جهت تحليل داده ها، از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكررآميخته با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد.يافته‌ها: نتايج اين پژوهش نشان دادبين ميانگين متغير شايستگي اجتماعي و امتناع از مدرسه در مرحله پيش‌آزمون - پس‌آزمون و مرحله پيش‌آزمون - پيگيري نسبت به گروه گواه تفاوت معنادار وجود دارد (0/05 P). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج، آموزش مداخله شناختي - رفتاري بر مادران كودكان داراي اختلال اضطراب جدايي موجب افزايش شايستگي اجتماعي و كاهش امتناع از مدرسه در كودكان مبتلا به اضطراب جدايي شد؛ بنابراين مي‌توان اين مداخله را به كودكان داراي اختلال اضطراب جدايي، روان‌شناسان و مشاوران كودك توصيه كرد.