سنجش و رتبه‌بندي رضايت شهروندان از پايداري مسكن قابل استطاعت (نمونه موردي: مناطق پنج‌گانه شهر اردبيل)

امروزه دولت سعي كرده تا با تأمين مسكن قابل استطاعت براي گروه‌هاي كم‌درآمد، به مشكل مسكن اين اقشار سروسامان دهد. اما پايداري اين نوع مسكن و رضايت شهروندان از آنها، بحث مهمي است كه بايد در خصوص آن تحقيقات وسيعي صورت گيرد. به همين سبب پژوهش حاضر با هدف سنجش رضايتمندي از مسكن قابل استطاعت شهر اردبيل و نهايتاً رتبه بندي مناطق شهر در اين خصوص مي باشد. پژوهش پيش رو از نظر هدف، كاربردي بوده و از نظر ماهيت و روش، توصيفي- تحليلي مي‌باشد و  جامعه آماري آن، شهروندان شهر اردبيل مي باشد. روش تعين حجم نمونه با استفاده از فرمول رياضي كوكران بوده كه 385 نمونه تعين گرديده است. لازم بذكر است كه روش نمونه گيري اين پژوهش تصادفي طبقه بندي شده متناسب با جمعيت هر منطقه شهري مي باشد. به منظور بررسي ميزان رضايتمندي از مسكن قابل استطاعت از آزمون t تك نمونه اي در قالب نرم افزار SPSS ، براي رتبه بندي مناطق شهري از مدل KOPRAS و براي ترسيم نقشه ها از نرم افزار Arc GIS استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان داده است كه ميزان رضايتمندي از مسكن قابل استطاعت شهر اردبيل در حد متوسط است كه بيشترين ميزان به منطقه يك شهري و كمترين آن هم به منطقه پنج شهري مربوط مي باشد و اينكه مناطق پنج گانه شهر اردبيل در سه خوشه رضايتمندي متوسط (منطقه يك با مقدار Qj برابر با 0.396)، رضايتمندي كم (مناطق شهري دو و سه با مقدار Qj برابر با 0.19 و 0.27) و رضايتمندي خيلي كم (مناطق شهري چهار و پنج با مقدار Qj برابر با 0.10 و 0.06) قرار گرفته اند.