تحليل فضايي پايداري محيط‌زيستي در بخش مركزي شهر اردبيل

هدف اين پژوهش بررسي وضعيت پايداري محيط زيستي در بخش مركزي شهر اردبيل به منظور هدايت برنامه ريزي و مديريت شهري در جهت ارتقاء پايداري است. داده هاي مورد تحليل از منابع اسنادي و همچنين از پيمايش صورت گرفته بر روي نمونه آماري شهروندان ساكن به دست آمده اند. با توجه به مختصات نقاط برداشت، از داده هاي پيمايشي يك لايه شيپ نقطه اي فايل فراهم آمده و شيپ فايل هاي اسنادي نيز با نقاط يادشده انطباق يافته و در مجموع يك لايه واحد نقطه اي را تشكيل داده اند كه مبناي تحليل ها قرار گرفته است. تحليل ها با استفاده از پارامترهاي آمار توصيفي بر روي جدول مربوط به نقشه توليد شده با امكانات درون يابي سيستم اطلاعات جغرافيايي صورت گرفته است. يافته ها دلالت بر اين دارندكه محدوده مطالعاتي در سطح متوسط و نزديك به پايين از پايداري محيط زيستي قرار گرفته است. ميانگين ارقام مجموع 19 شاخص پايداري مورد بررسي 2/48 بوده كه پايين تر از رقم متوسط (3) است. تنها وجه مثبت از پايداري، ميانگين طول سفرهاي شهري است. رقم مربوط به 18 شاخص ديگر سطح پاييني از پايداري را نشان مي دهند. به لحاظ فضايي گرچه نابرابري حادي مشهود نيست اما در هسته هاي مركزي محدوده، سطح پايداري پايين تر و در حواشي شمال غربي و جنوب بالاتر است. به عنوان نتيجه گيري بايد گفت كه ارتقاء سطح پايداري از سويي مستلزم ايجاد و دروني سازي فرهنگ مربوط است كه بايستي با آموزش و آگاهي بخشي حاصل گردد و از سوي ديگر مرهون تجديد نظر در مقررات ساختماني و شهرسازي با محور قرار دادن پايداري محيط زيستي و توسعه فضاي سبزاست.