بهينه‌سازي فرم با هدف دستيابي به ساختمان‌ با عملكرد بالا در شهرهاي آينده (مورد پژوهي: كاربري‌هاي اداري بزرگ مقياس شهر تهران)

فرم به‌عنوان خط مقدم مواجهه با محيط بيروني، نحوه تماس ساختمان با عناصر اقليمي از جمله تابش‌خورشيدي را تعريف مي‌كند. بنابراين، مؤلفه‌هاي مختلف فرم نيز بر ميزان دريافت فاكتورهاي خورشيدي توسط ساختمان اثرگذار بوده و موجب تغيير در عملكرد انرژي ساختمان مي‌گردند. با توجه به وجود دو مؤلفه بهره‌حرارت‌خورشيدي (SHG) و أمواج‌مرئي (Tv) در رابطه با تابش‌خورشيدي و هم‌زماني فعاليت كاربري‌هاي اداري با حضور نور روز، عدم توجه هم‌زمان به اين دو مولفه مي‌تواند موجب خروج از شرايط آسايش حرارتي و آسايش بصري نوري گردد. بنابراين ضروري است تا در راستاي افزايش بهره‌وري در كاربري‌هاي اداري، رفتار گونه‌هاي فرم در برابر تابش‌خورشيدي بررسي و انواع نامناسب حذف گردند. با هدف دست‌يابي به فرم شكلي بهينه جهت كاربري‌هاي مذكور در شهرهاي آتي، اين پژوهش قصد دارد تا با بررسي گونه شكلي پر‌تكرار، به ارزيابي عملكرد انرژي آن بر مبناي ويرايش چهارم مبحث 19 مقررات ملي ساختمان بپردازد. اين پژوهش با روش تحقيق توصيفي-تحليلي انجام شده است. داده‌هاي اسنادي مورد نياز از پايگاه‌هاي اطلاعاتي معتبر استخراج شده و پس از مدل‌سازي با نرم‌افزار ديزاين‌بيلدر، خروجي‌ها مورد توصيف و تحليل قرار گرفته‌اند. به‌عنوان نتيجه، اشكال مستطيل و مربع به ترتيب با فراواني 38 و 31 درصد، %69 از فرم اين بناها را شكل داده‌اند. گونه پيشنهادي A2 با نسبت طول به عرض 2 به 1 از منظر آسايش حرارتي و آسايش بصري نوري بهينه‌ترين عملكرد را در برابر حرارت خورشيدي و امواج مرئي دارا مي‌باشد.