سياست‌گذاري‌هاي ناكارآمد در حوزۀ مسجد و مدرسه؛ تأملي بر شكاف ميان كاركردهاي تربيتي دو نهاد

هدف پژوهش پيش‌رو، تأملي بر سياست‌گذاري‌هاي ناكارآمد حوزه كاركردهاي تربيتي دو نهاد مسجد و مدرسه در ايران پس از انقلاب اسلامي است. براي دستيابي به اين هدف، داده‌هاي پژوهش به روش اسنادي جمع‌آوري‌شده و مورد تحليل محتواي كيفي قرار گرفته‌اند. جامعه آماري پژوهش شامل برنامه‌هاي توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي اول تا هفتم پس از انقلاب و نقشه مهندسي فرهنگي كشور به عنوان اسناد عمومي و قوانين و اسناد بالادستي هر يك از دو نهاد مسجد و مدرسه به‌عنوان اسناد اختصاصي مي‌شود. اين داده‌ها به روش تحليل مضمون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته‌اند. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه برنامه‌هاي توسعه، قوانين و اسناد بالادستي اختصاصي اين دو نهاد پس از انقلاب اسلامي ايران، از نقشه جامعي براي تربيت كه كاركردهاي تربيتي كليه بازيگران رسمي و غيررسمي را مورد نظر قرار داده باشد و از تماميت‌خواهي و بخشي‌نگري هر نهاد جلوگيري نمايد، برخوردار نيستند. در نتيجه، برخي از سياست‌ها منجر به تقويت يك‌جانبه يكي از دو نهاد مسجد و مدرسه و به تبع آن تضعيف ديگري مي‌شود. همچنين با توجه به عدم التفات كافي به كاركردهاي هر دو نهاد در كنار يكديگر در ايفاي نقش، تلاش‌هاي صورت‌گرفته به‌منظور اتحاد مياد اين دو نهاد، به شكست انجاميده و روز به روز بر عمق شكاف ميان آن‌ها افزوده‌شده است.