بررسي تغييرات رخساره اي، محيط رسوبي و فرآيند هاي دياژنزي موجود در مرزهاي سكانسي سازند كنگان و تأثير آن بر كيفيت مخزني، براساس طبقه بندي لوسيا، درميادين سلمان و لاوان

سازند كنگان با سن ترياس بزرگترين ذخاير گازي در خاور ميانه و جهان را دارا مي‌باشد. اين سازند در ميدان سلمان (شامل m 187 ضخامت در چاه 2SK-1 و m 189 ضخامت در چاه 2SKD-1) و در ميدان لاوان (شامل m 186 ضخامت در چاه LN-3)، همراه با توالي كربناته، سنگ آهك، آهك دولوميتي، دولوميت به همراه ميان لايه‌هاي انيدريتي، مارن و شيل (در مرز كنگان) مي‌باشد. طبق مطالعات ميكروسكوپي در چاه‌هاي مذكور، تعداد 15 رخساره در قالب 4 كمربند رخساره‌اي سبخا، جزرومدي، لاگون و سد شناسايي شده است. بر اساس رخساره‌هاي شناسايي شده محيط رسوب‌گذاري اين سازند را مي‌توان يك رمپ كربناته معرفي كرد. فرآيندهاي دياژنزي شناخته شده در سازند كنگان كه بر روي كيفيت مخزني مؤثر مي‌باشند، عبارتند از: تراكم مكانيكي و شيميايي، سيمان انيدريتي و كلسيتي به عنوان كاهش‌دهنده كيفيت مخزني و انحلال، دولوميتي شدن و شكستگي را به عنوان افزايش‌دهنده كيفيت مخزني نام برد. انواع تخلخل‌هاي مشاهده شده عبارتند از: تخلخل‌هاي درون دانه‌اي، قالبي، فنسترال، حفره‌اي، درون ذره‌اي و حاصل از شكستگي. تغييرات عمودي رخساره‌ها نيز نشان‌دهنده 3 سكانس رسوبي رده سوم و 5 سكانس رسوبي رده چهارم در ميدان سلمان و لاوان است. هر سكانس از دو دسته رخساره TST (دربرگيرنده رخساره‌هاي پهنه جزر و مدي، لاگون، پشت سد) و HST (دربردارنده رخساره‌هاي جزرومدي و سدي) در واحدهاي مخزني K1 و K2 است. مطالعه كيفيت مخزني در سكانس‌هاي سازند كنگان نيز با توجه به توزيع و تفكيك نمونه‌ها از لحاظ رخساره‌هاي دانه پشتيبان و گل پشتيبان، به سمت مرز MFS ( حداكثر غرقابي) و ابتدا و انتهاي سيستم تراكت HST (مربوط به محيط رسوبي لاگون تا سد)، با وجود سيمان‌هاي دولوميتي متوسط تا درشت بلور در مرز سكانس‌ها و تاثير كمتر سيمان‌هاي انيدريتي و كلسيتي در تخلخل‌هاي به وجود آمده نشان‌دهنده قرارگيري واحدهاي مخزني سازند كنگان دركلاس 1 و 2 لوسيا مي‌باشد.