بررسي تطبيقي نقش آزادي و مسئوليت در معناي زندگي از ديدگاه اروين يالوم و علامه جعفري

آزادي، دلواپسي وجودي اگزيستانسيال است كه ريشه در بي‌پايگي بنيادين بشر دارد و حاكي از آگاهي ذهن از مسئوليت است. در انديشه اروين يالوم باور به آزادي، شرط آغازين و مهم حركت در مسير تحول فردي است. وي زندگي اصيل را هنگامي معنادار مي‌داند كه انسان آزادي و مسئوليت «خود» و آنچه انجام داده يا نداده را بپذيرد. انسان، مسئول شناسايي، انتخاب و رقم‌زدن مسير تحول زندگي خود است؛ بااين‌حال، انسان در انديشه او ازيك‌سو الگو و مسيري از پيش تعيين‌شده ندارد و ازسويي‌ديگر نوعي رسالت براي جعل معناي به‌ظاهر كشف‌شده در خود احساس مي‌كند. علامه جعفري با تفكيك ميان آزادي، رهايي و انتخاب، آزادي را حامل شروطي دانسته، معتقد است آزادي معقول و تصعيد شده، نظارت و سلطه شخصيت بر دو قطب مثبت و منفي كار با ابتناي بر دو قيد «شايسته» و «هدف‌گيري خير»، مي‌تواند عمل انسان را به منطقه ارزش‌هاي والا كه مقام پيامبران و اولياي الهي است وارد كند در چنين شرايطي آزادي در اين درجه، عامل معناداري زندگي مي‌شود.