ابعاد شايستگي باليني در روان پرستاران شاغل در مركز آموزشي درماني روانپزشكي رازي تهران در سال ۱۴۰۲

مقدمه: شايستگي باليني يكي از الزاماتي است كه پرستاران در محيط هاي باليني بالاخص مراكز روانپزشكي بايد داشته باشند. اين موضوع تاثيري مستقيمي بر كيفيت مراقبت هاي پرستاري دارد. لذا اين مطالعه با هدف تعيين ميزان شايستگي باليني، ابعاد و عوامل مرتبط در روان پرستاران شاغل در بيمارستان آموزشي درماني روانپزشكي رازي تهران در سال ۱۴۰۲ انجام گرديد.روش كار: اين مطالعه اي توصيفي تحليلي از نوع مقطعي بر روي 211 روان پرستار انجام شد. نمونه ها به روش تمام شماري انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه شايستگي باليني روان پرستاران محتشمي جمع آوري گرديد. نتايج با استفاده از نرم افزار spss ورژن 25 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند يافته ها: ميانگين نمره شايستگي باليني روانپرستاران شركت كننده در مطالعه 50.37±147.20 بود. ميانگين و انحراف معيار شايستگي عمومي، شايستگي اختصاصي روانپرستاران شركت كننده در پژوهش به ترتيب 5.34±32.47، 16.03±115.02 بود. همچنين نتايج مطالعه نشان داد كه شركت در دوره هاي روان پرستاري تخصصي با صلاحيت باليني ارتباط معناداري دارد.(0.002=p). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد شايستگي باليني روانپرستاران در سطح خوب مي باشد، اما بايد تمركز بيشتري بر روي ابعاد شايستگي باليني تخصصي آنها انجام گردد. همچنين، برگزاري دوره هاي روانپرستاري تخصصي در طول خدمت مي تواند سبب ارتقاء بيشتر سطح كيفي شايستگي باليني روانپرستاران در مراقبت از بيماران داراي اختلالات روانپزشكي گردد. لذا، پيشنهاد مي گردد مديران پرستاري مراكز درماني، برگزاري اين دوره ها را جهت روانپرستاران مورد توجه و تاكيد قرار دهند.