پيش بيني رفتارهاي خودآسيب رسان در دختران مقطع متوسطه براساس عدم تحمل ناكامي و خودشفقت ورزي

مقدمه: شيوع رفتارهاي پرخطر و گاه پنهاني همچون خود آسيب رساني در دوره نوجواني، مي‌تواند نتايج نامطلوبي براي سلامت اين گروه سني به همراه داشته باشد لذا شناخت عوامل پيش‌بيني كننده ي اين رفتار جهت تعيين اقدامات پيشگيري و درماني مي‌تواند مفيد واقع شود. هدف پژوهش حاضر پيش‌بيني رفتارهاي خودآسيب‌رسان بر اساس خودشفقت‌ورزي و عدم تحمل ناكامي در دختران نوجوان بود. روش كار: در اين پژوهش توصيفي – همبستگي، تمامي دانش‌آموزان دختر مقاطع متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 1400-1401 جامعه آماري پژوهش را تشكيل مي‌دادند. از اين بين 499 نفر به روش نمونه‌گيري چندمرحله‌اي انتخاب و داده‌ها از طريق پرسشنامه دموگرافيك، رفتارهاي خودآسيب‌رسان، تحمل ناكامي و شفقت به خود گردآوري شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون) و برنامه آماري SPSS انجام شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد بين خودشفقت‌ورزي با رفتارهاي خودآسيب‌رسان رابطه معكوس و معني‌دار (499=n، 207/0- =r، 001/0=p) و بين عدم تحمل ناكامي و رفتارهاي خوداسيب‌رسان رابطه مستقيم و معني‌دار (499=n، 198/0=r، 001/0=p) وجود دارد ضمن اينكه خودشفقت‌ورزي نسبت به تحمل ناكامي، پيش‌بين قوي‌تري (با ضريب اثرگذاري 07/0- ) براي رفتارهاي خودآسيب‌رسان محسوب مي‌شود. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد كمبود يا نبود عوامل محافظت كننده در كنار عوامل خطر مي تواند منجر به فعال سازي يا تقويت رفتارهاي پرخطر شود لذا توجه همزمان به عوامل محافظت كننده (خودشفقت ورزي) در كنار عوامل خطر (عدم تحمل ناكامي) مي تواند براي پيشگيري از وقوع رفتارهاي خودآسيب‌‌رسان و پيامدهاي مخرب آن مفيدتر باشد.