انعطاف‌پذيري روان‌شناختي و آميختگي شناختي در مادران داراي فرزند با و بدون اختلال يادگيري خاص: يك مطالعۀ علي-مقايسه‌اي

مقدمه: مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال يادگيري خاص به دليل مشكلات يادگيري كودكان خود فشار رواني بيشتري را نسبت به ساير مادران تجربه مي‌كنند و اين امر ممكن است منجر به تغيير در برخي از مؤلفه‌هاي روانشناختي در آنها شود. پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ انعطاف‌پذيري روان‌شناختي و آميختگي ‌شناختي در مادران داراي فرزند با و بدون اختلال يادگيري خاص انجام شد.روش كار: جامعه آماري شامل تمامي مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال يادگيري خاص در شهر سنندج بود كه جهت درمان اختلالات يادگيري فرزندان خود در طول سال‌تحصيلي 1403-1402 به مراكز ناتواني‌هاي يادگيري (توان پويا، رهنما و راه نو) مراجعه كرده بودند. از ميان اين مادران تعداد 75 نفر به شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند، همچنين 75 نفر از مادران فرزندان عادي به عنوان گروه مقايسه انتخاب شدند. ابزارها عبارت بودند از پرسشنامه پذيرش و عمل-نسخه دوم (AAQ-II) و پرسشنامه آميختگي شناختي (CFQ) و داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از روش آزمون تحليل واريانس چند متغيره (MANOVA) توسط نرم افزار SPSS-28 تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه مادران از لحاظ انعطاف‌‌پذيري روان‌شناختي و آميختگي ‌شناختي تفاوت معناداري وجود دارد، بدين صورت كه ميانگين نمرات مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال يادگيري خاص در انعطاف‌پذيري روان‌شناختي (0.01p ,29.510F=)  كمتر و در آميختگي شناختي (0.01p ,49.127F=) بيشتر از گروه عادي بود. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مطالعۀ حاضر، مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال يادگيري خاص در مقايسه با مادران كودكان عادي انعطاف‌پذيري روان‌شناختي پايين‌تر و آميختگي شناختي بالاتري را تجربه مي‌كنند. برگزاري دوره‌هاي آموزشي ويژه مادران داراي فرزند مبتلا به ناتواني يادگيري خاص جهت تقويت انعطاف‎پذيري روانشناختي، كاهش آميختگي شناختي و بهبود ساير مؤلفه‌هاي روانشناختي پيشنهاد مي‌شود.