تدوين مدل گرايش به مصرف مواد بر اساس ناگويي هيجاني و تكانش گري با ميانجي گري ذهني سازي

مقدمه: شناخت برخي مولفه هاي هيجاني و صفات شخصيتي زمينه ساز گرايش به مصرف مواد درميان جوانان، از حساسيت بالايي برخوردار است؛ در همين راستا اين مطالعه به بررسي تدوين مدل گرايش به مصرف مواد بر اساس ناگويي هيجاني و تكانش گري با ميانجي گري ذهني سازي پرداخته است.روش كار: روش حاضر توصيفي- همبستگي از نوع روش هاي مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش تمام جوانان شهر كرمانشاه در سال 1402 بودند. به اين منظور تعداد 420 نفر از اين افراد به روش نمونه‏گيري دردسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه آمادگي به اعتياد در ايرانيان، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو، مقياس تكانشگري و پرسشنامه كنش‌وري تاملي پاسخ دادند. داده هاي حاصل از پرسشنامه هاي مدنظر به وسيله برنامه آماري AMOS و SPSS نسخه بيست و سه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته ها: نتايج نشان داد كه مدل مفروض پژوهش حاضر از برازش لازم با داده ها برخوردار است. نتايج به‌دست‌آمده از مدل‌سازي معادلات ساختاري حاكي از آن بود كه مسير مستقيم متغير‌ ناگويي هيجاني (5.99 T= ،0.63 = β)، تكانشگري (4.28T= ،0.37= β)، اطمينان (4.81- T= ،0.66- = β) و عدم اطمينان (7.70- T= ،0.62= β) بر گرايش به مصرف مواد معنادار بود. همچنين اثر غيرمستقيم ناگويي هيجاني (0.05 P، 0.39- =b) و تكانشگري (0.05 P، 0.46- =b) بر گرايش به مصرف مواد از طريق نقش ميانجي ذهني سازي (اطمينان) معني دار بود. به علاوه اثر غيرمستقيم متغير ناگويي هيجاني (0.05 p، 0.52=b) و تكانشگري (0.05 P، 0.60=b)  بر گرايش به مصرف مواد از طريق نقش ميانجي ذهني سازي(عدم اطمينان) معني دار بود.نتيجه گيري: براساس يافته هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گيري كرد كه درك منسجم از مولفه هاي ناگويي هيجاني و تكانشگري و به ويژه ذهني سازي در آسيب شناسي اعتياد، يك عنصر كليدي در ارزيابي و  احتمالا كار باليني با بيماران معتاد به مواد مخدر و همچنين ساير افرادي است كه گرايش به مصرف مواد دارند.