سيماي محيط زيست و صيانت آن از منظر آموزه‌هاي ديني

انسان در آموزه‌هاي ديني به عنوان اشرف مخلوقات براي رشد و تعالي خود به محيط‌زيست سالم نيازمند است. اين تحقيق به دنبال تصوير روش توصيفي-تحليلي سيماي محيط‌زيست در آموزه‌هاي اسلام و ارائه راهكارهايي موثر در باب صيانت از محيط‌زيست مي‌‌باشد. از اين‏رو، فرضيه تحقيق اين است كه بسياري از آموزه‏هاي دين مقدس اسلام و ساير اديان در خصوص عالم هستي و طبيعت، به‏خصوص محيط‌زيست، وارد شده و از آن به‏عنوان يكي از نعمت‏هاي الهي ياد شده و بر صيانت و استفاده درست از آن تاكيد گرديده است. يافته‏ها نشان مي‌‌دهد كه دين مبين اسلام به درستي در مورد سيماي محيط‌زيست دستورات و احكامي را بيان نموده است. در ديدگاه اسلام، زمين ملك خداست و انسان نماينده خدا در زمين است. لازمه نماينده بودن انسان در زمين، تبعيت و پذيرش بار امانت الهي است. از نظر اسلام، انسان‌ها وظيفه دارند موجبات آرامش، تربيت و سروسامان دادن به طبيعت و حيات‌وحش و حفاظت از آن را با شناخت لازم و كافي فراهم نمايند. از اين تحقيق نتيجه گرفته مي‏شود كه انسان‌ها در شناخت و درك محيط‌زيست نياز به آگاهي و آموزش بسياري دارند تا بتوانند ارتباطات واقعي و اصولي با محيط‏زيست را درك نمايند. انسان در مقام خليفه‌ي الهي نمي‌تواند هرآن گونه كه تمايل دارد با محيط‏زيست پيرامون خود، برخورد و از آن استفاده نمايد و براي ايجاد يك محيط‏زيست مطلوب، آگاهي و آموزش افراد جامعه از موارد مهم و ضروري به‌نظر مي‌رسد.