بررسي كاربرد راهنمايي معنايي و آوايي در توانايي ناميدن بيماران آفازي روان و آلزايمر

زمينه و هدف: بيماران آفازي روان و آلزايمر در جنبه هاي درك و ناميدن دچار اشكال مي باشند. اين تشابه در منطقه آسيب دو گروه بيمار فوق نيز وجود دارد، به طوري كه در هر دو گروه مزبور، آسيب در لوب گيجگاهي و آهيانه ديده مي شود. باتوجه به يكسان بودن منطقه آسيب و تشابه اختلال ارتباطي آنان، در اين پژوهش تاثير ارايه راهنمايي معنايي و آوايي در تسهيل فرآيند ناميدن بررسي مي شود. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي توصيفي- تحليلي روي 14 بيمار انجام شد. هفت بيمار آفازي روان با ميانگين سني 48.4 و هفت بيمار آلزايمر با ميانگين سني 69.71 سال و ميانگين ارزيابي مختصر وضعيت شناختي بيمار مساوي 16 با استفاده از آزمون ناميدن فارسي مورد ارزيابي قرار گرفتند. بيماران آفازي از مراكز و بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران و بيماران آلزايمر از انجمن آلزايمر ايران و بيمارستان روزبه انتخاب شدند. يافته ها: در بيماران آفازي روان، ميانگين پاسخ هاي صحيح به راهنمايي معنايي 2.71 و به راهنمايي آوايي 12.29 بود كه با P=0.01 بين دو نوع راهنمايي اختلاف معني داري وجود داشت اما در بيماران آلزايمر بين ميانگين پاسخ هاي صحيح به راهنمايي معنايي 8.29 و راهنمايي آوايي 3.43 با P>0.05 اختلاف معني دار بدست نيامد. همچنين مهمترين يافته اين پژوهش، تفاوت معني دار بين راهنمايي آوايي و معنايي در دو گروه بيماران بود. نتيجه گيري: بيماران مورد مطالعه از هر دو راهنمايي در فرآيند ناميدن سود مي برند، به اين صورت كه پاسخ هاي صحيح در بيماران آفازي روان با ارايه راهنمايي آوايي افزايش مي يابد ولي در گروه آلزايمر راهنمايي معنايي نقش اصلي را در تسهيل واژه يابي به عهده دارد.