بررسي تاثير بيلي روبين بالاي نوزادمي بر دستگاه شنوايي

زمينه و هدف: بيلي روبين بالاي بدو تولد، يكي از مهم ترين عوامل آسيب رسان به دستگاه شنوايي است كه در صورت عدم درمان مناسب مي تواند به آسيب مغزي منجر گردد. در مطالعه حاضر، وضعيت شنوايي گروهي از كودكان با سابقه زردي شديد نوزادي با استفاده از آزمايش هاي الكتروآكوستيك و الكتروفيزيولوژيك شنوايي بررسي شد. روش بررسي: اين مطالعه روي 45 كودك با ميانگين سني 16.1±14.81 ماه و درجه زردي 17 mg/dl و بالاتر صورت گرفت و آزمايش هاي گسيل هاي صوتي گذراي گوش، رفلكس صوتي، پاسخ شنوايي ساقه مغز و پاسخ برانگيخته پايدار شنوايي براي آنها انجام شد. يافته ها: متوسط درجه زردي در كودكان 29.37±8.95 mg/dl بود كه در 22.2 درصد موارد كمتر از 20 mg/dl، در 24.4 درصد بين 20 mg/dl تا 30 و در 48.0 درصد موارد بالاتر از 30 mg/dl بود. 26.7 درصد كودكان بدون درمان، 44.4 درصد فتوتراپي و در 28.9 درصد آنها تعويض خون انجام شده بود. كمبود اكسيژن در 48.9 درصد موارد و تولد زودرس در 26.6 درصد كودكان مشاهده شد. گسيل هاي صوتي گذراي گوش در 71.1 درصد كودكان ثبت گرديد و نتايج رفلكس صوتي، پاسخ شنوايي ساقه مغز و پاسخ برانگيخته پايدار شنوايي تنها در 11.1 درصد كودكان طبيعي بود. مشخصات نوروپاتي/ ناهمزماني شنوايي در 57.7 درصد كودكان مشاهده شد. نتيجه گيري: انجام آزمايش هاي شنوايي حساس به منطقه آسيب در زردي، براي آگاهي از تاثيرات عملكردي و شدت اختلال، ضروري است. با توجه به فراواني بالاي نوروپاتي/ ناهمزماني شنوايي در نوزادان با بيلي روبين بالا، براي شناسايي آنها لازم است وضعيت شنوايي حداقل با دو آزمايش گسيل هاي صوتي گوش و پاسخ شنوايي ساقه مغز مورد بررسي قرار گيرد.