فراواني ديابت و تست تحمل گلوكز بيماران تالاسمي ماژور در تبريز

زمينه و هدف : تالاسمي ماژور يك بيماري ژنتيكي است و تجويز خون در اين بيماران حياتي مي باشد. تجويز خون در 2 يا 3 دهه اخير باعث افزايش طول عمر اين بيماران شده است. با افزايش طول عمر، عوارض تجمع آهن در اين بيماران بيشتر به چشم مي خورد. عوارض غدددرون ريز كه در گذشته شايع نبود، در حال حاضر يكي از مشكلات شايع در اين بيماري مي باشد. اين مطالعه به منظور تعيين فراواني ديابت و تست تحمل گلوكز در بيماران تالاسمي ماژور 10 تا 27 ساله در تبريز انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي روي 56 بيمار تالاسمي ماژور 27-10 ساله انجام شد. مشخصات فردي، درمان دارويي، سن شروع تزريق خون، ميزان تزريق خون، سن شروع درمان با دسفرال، ميزان دسفرال دريافتي، سابقه فاميلي ديابت، ميزان آهن، TIBC و فريتين در پيدايش اختلالات تحمل گلوكز مورد بررسي قرار گرفتند. براي تشخيص ديابت، گلوكز ناشتاي مختل و تست تحمل گلوكز مختل آزمايش FBS و OGTT انجام شد. يافته ها : فراواني ديابت در اين مطالعه 9/8درصد تعيين گرديد. همچنين در 6/28 درصد تست گلوكز ناشتاي مختل ديده شد. تست تحمل گلوكز مختل در 1/7درصد موارد تعيين شد. نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه علي رغم درمان با دسفرال در بيماران تالاسمي ماژور فراواني ديابت، گلوكز ناشتاي مختل و اختلال تحمل گلوكز در بيماران تالاسمي ماژور بالاتر از جمعيت عمومي است. بيماران تالاسمي خصوصاً در سنين بالاتر از 10 سال بايستي به طور منظم تحت بررسي غدد مترشحه داخلي قرار گيرند.