تاثير آبياري و كود نيتروژن بر عملكرد چاي

در بسیاری از مناطق چای‌خیز شمال كشور، انجام آبیاری تكمیلی مناسب در دوره كم‌آبی و مصرف صحیح كود نیتروژن می‌تواند منجر به افزایش قابل توجه عملكرد در واحد سطح گردد. دراین راستا، تحقیق حاضر برای بررسی تأثیر سطوح آبیاری و كود نیتروژن بر عملكرد و تعیین تابع تولید و ضریب گیاهی چای، در جنوب غربی شهرستان فومن(زیده) در استان گیلان انجام شد. در این تحقیق از سیستم آبیاری بارانی تك‌شاخه‌ای و طرح آزمایشی كرت‌های دوبارخرد شده در قالب طرح پایه بلوك‌های كامل تصادفی، استفاده گردید. عامل فرعی یعنی تیمارهای آبیاری بر اساس میزان آب دریافتی، به تیمارآبیاری كامل (I4)، تیمارهای آبیاری ناقص (I3 ، I2 وI1) و تیمار بدون آبیاری(I0) تقسیم‌بندی و در هر تكرار به‌صورت ثابت انتخاب شدند. عامل اصلی شامل سه سطح نیتروژن 180 ،100) N3 و N2 ، N1 و 360 كیلوگرم نیتروژن در هكتار) بوده كه در سه تكرار به‌صورت تصادفی قرار داده شدند. در طی دوره رشد(اواخر فروردین تا مهر ماه)، به‌صورت هفته‌ای، رطوبت موجود در خاك به روش وزنی تا عمق 90 سانتی‌متری تعیین و سپس با استفاده از روش بیلان رطوبتی، تبخیرـ تعرق واقعی چای محاسبه شد. با برآوردETo از روش پنمن‌ـ مانتیث در همان دوره، ضریب گیاهی نیز محاسبه گردید. در طی دوره رشد، میانگین تبخیرـ تعرق واقعی در تیمارهای I4 و I0 به‌ترتیب معادل با 457 و256 میلی‌متر حاصل گردید. ضریب گیاهی چای در دوره كم آبی (خرداد، تیر و مرداد) برای تیمار آبیاری كامل بین 8/0 تا 9/0 حاصل شد. ضریب حساسیت چای به تنش(ky) برابر با 37/1 به‌دست آمد. نتایج نشان داد كه مصرف بهینه نیتروژن (180 كیلوگرم در هكتار) همراه با آبیاری كامل، تولید محصول و كارایی مصرف آب را افزایش داده و آبیاری در مقایسه با نیتروژن، تأثیر بیشتری بر افزایش عملكرد و كارایی مصرف آب داشته است. در تیمارهای I0 وI1 ، مصرف نیتروژن به میزان 100 كیلوگرم در هكتار منجر به تولید بیشترین عملكرد و كارایی مصرف آب گردید.