بررسي اثر كاربرد صفحه هاي پرسلني، كامپوزيتي و فلزي بر مقاومت به شكست دندانهاي قدامي Reattachment شده

زمينه و هدف: يكي از شايعترين مشكلات دندانپزشكي شكستگي تاج مي باشد كه محققان و دانشمندان به دنبال بهترين و مناسبترين روش مي باشند كه مقاومت به شكستي نزديك يا برابر با دندان سالم داشته باشد. در اين مطالعه اثر كاربرد پليت هاي فلزي، سراميكي و كامپوزيتي بر مقاومت به شكست دندانهاي قدامي Reattachmentشده بررسي مي گردد. روش بررسي: اين مطالعه به صورت تجربي و در محيط آزمايشگاه انجام شد. چهل دندان اينسايزور منديبول كه به دليل مشكل پريودنتالي به صورت سالم از دهان خارج شده بودند، به صورت تصادفي به چهار گروه تقسيم شده كه گروه اول (شاهد) ده دندان سالم را شامل مي شد. سي دندان باقيمانده توسط ديسك در چهار ميلي متري كرونالي بريده شدند و توسط كامپوزيت Flowable دوباره به هم چسبانده شدند. گروه دوم را براي صفحه كامپوزيتي در لينگوال (CL)، گروه سوم را براي صفحه فلزي در لينگوال (ML) و گروه چهارم را براي صفحه پرسلني در باكال (PL) تراش داده و قالبگيري شدند، پس از آماده شدن در لابراتوار توسط سمان رزيني برروي دندانهاي تراش داده شده قرار گرفتند و چهل دندان در اكريل خود پخت مانت و توسط دستگاه zwick با سرعت 0.5 ميلي متر بر دقيقه تحت زاويه 135 درجه، دو ميلي متر پايينتر از لبه اينسايزال نيرو وارد شد تا دندانها بشكنند. سپس داده توسط آناليز آماري ANOVA يك سويه بررسي گرديد. يافته ها: مقاومت به شكست برحسب نيوتن در گروه شاهد، گروه با صفحه كامپوزيتي، گروه با صفحه پرسلني و صفحه فلزي به ترتيب (438.85±147±14)، (420.05±109.59)، (364.92±230.02) و (345.01±148.87) بود. از نظر آماري هيچ تفاوت معني داري بين سه گروه مورد مطالعه با گروه شاهد وجود نداشت. نتيجه گيري: مقاومت به شكست در دندان Reattached شده با صفحه كامپوزيتي از مقاومت به شكست دندان شاهد كمتر ولي از مقاومت به شكست گروههاي صفحه فلزي و گروههاي صفحه پرسلني بيشتر مي باشد. به دليل عدم وجود تفاوت آماري بين سه روش مورد مطالعه با مقاومت به شكست دندان امكان استفاده از آنها بر حسب شرايط بيمار و وضعيت دندان وجود دارد.