فراواني موفقيت در ترك سيگار برحسب شدت سندرم محروميت از نيكوتين

فراواني موفقيت در ترك سيگار برحسب شدت سندرم محروميت از نيكوتين

سابقه و هدف: ترك سيگار در هر سن يكي از مؤثرترين راهها براي كاهش پيشرفت بيماريها بخصوص بيماريهاي ريوي از جمله بيماريهاي مزمن انسدادي ريه مي‌باشد. براي موفقيت در اين امر لازم است عوامل مؤثر بر ترك را شناسايي و در برطرف نمودن آنها برنامه‌ريزي صحيح داشت. هدف اين مطالعه تعيين فراواني موفقيت در ترك سيگار برحسب شدت سندرم محروميت از نيكوتين بود. مواد و روشها: اين يك مطالعه توصيفي- مقطعي است كه بر روي مراجعين به كلينيك ترك سيگار در مدت يك سال انجام شد. افرادي كه در دوره‌هاي كلينيك شركت كردند پس از ترك سيگار با استفاده از آدامس نيكوتين از نظر علائم سندرم محروميت از نيكوتين مورد بررسي قرار گرفتند، سپس ارتباط اين علائم با نتايج حاصله در انتهاي دوره مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: در اين مطالعه 298 نفر بررسي شدند. 8/67% آنها مرد و 2/74% متأهل بودند و ميانگين سني افراد 11?5/38 سال بود. در انتهاي دوره 45% آنها موفق به ترك سيگار شدند. ميانگين اشتياق به سيگار در افراد ترك كرده 7/3?6/4 و در افراد ناموفق در ترك 3?8 گزارش شد (001/0 p<). ميانگين بي‌قراري در افراد ترك كرده 2/3?8/3 و در افراد ناموفق در ترك 9/3?2/6 بود (003/0 =p). همچنين ميانگين اضطراب در افراد ترك كرده 2/3?4/3 و در افراد ناموفق در ترك 6/3?4/5 بود (01/0=p). نتيجه‌گيري: با توجه به ارتباط معني‌دار بين شدت بعضي از علائم سندرم محروميت از نيكوتين (بي‌قراري، اشتياق و اضطراب) با نتيجه ترك سيگار، برنامه‌ريزي براي درمان يا كاهش شدت اين علائم پس از ترك، هدف ارزنده‌اي در برنامه‌هاي ترك سيگار مي‌باشد.

Background and Aim: Smoking cessation at any age is the most effective way to reduce disease progression especially in pulmonary disorders such as chronic obstructive pulmonary disease. Understanding the barriers against successful quit can increase the efficacy of smoking cessation programs. In this study we have evaluated the relation between successful cessation and intensity of nicotine withdrawal syndrome. Material and Methods: It was a cross sectional study. During a one year course the volunteers stopped their smoking by nicotine gum under the supervision of the physician. At the end of the course the intensity of nicotine withdrawal syndrome was evaluated. Then the relation between smoking cessation rate and the intensity of nicotine withdrawal syndrome was evaluated. Results: 298 participants were studied. 67.8% were male and 74.2% were married. The mean age of participants was 38.5±11 years. At the end of the course 45% were successful in smoking cessation. The mean score of craving in successful and unsuccessful participants was 4.6±3.7 and 8±3, respectively (p<0.001). The mean score of restlessness in successful and unsuccessful participants was 3.8±3.2 and 6.2±3.9, respectively (p=0.003). The mean score of anxiety among successful and unsuccessful participants was 3.4±3.2 and 5.4±3.6, respectively (p=0.01). Conclusion: There was statistical relation between intensity of some of nicotine withdrawal symptoms (anxiety, restlessness, and craving) with successful cessation. So implementation of special treatment for these signs and symptoms is valuable in smoking cessation program.