آسيب شناسي ساختار نظام آموزش عالي در اجراي برنامه هاي پنجساله توسعه بخش آموزش عالي به منظور ارايه راهبردهاي مناسب

هدف اين پژوهش شناسايي آسيب‌ها و موانع ساختار نظام آموزش عالي در اجراي برنامه‌هاي توسعه ‌بخش آموزش عالي به منظور ارايه راهبردهاي مناسب است. براي نيل به اين هدف نظر سه گروه از نمونه آماري يعني مديران ارشد دولتي، صاحبنظران مديريت و برنامه‌ريزي، مديران و كارشناسان اداري جمع‌آوري گرديد كه دو گروه اخير به روش نمونه‌گيري هدف‌دار قضاوتي انتخاب شدند. روش پژوهش به لحاظ هدف كاربردي و از نظر چگونگي گردآوري داده‌ها شامل سه نوع تحليل محتوا، توصيفي‌ـ پيمايشي و توصيفي‌ـ همبستگي است. داده‌ها و اطلاعات مورد نياز پژوهش علاوه بر مطالعه متون و پيشينه آن، از طريق تحليل متن مصاحبه‌هاي مديران ارشد و پرسشنامه محقق‌ساخته به‌دست آمد و از طريق شاخص‌هاي آمار توصيفي و استنباطي تحليل گرديد. به طور كلي نتايج به دست آمده از پژوهش نشان دادند كه موانع و آسيبهاي اصلي ساختار نظام آموزش عالي در اجراي برنامه‌هاي توسعه از ساختار وظيفه‌اي آن ناشي شده‌اند. اين موانع شامل مواردي چون؛ عدم انطباق ساختار با ويژگيهاي برنامه‌ها، عدم انطباق ساختار با محيط اجراي برنامه‌ها و عدم انطباق ساختار با اهداف برنامه‌ها مي‌باشند كه برايندي از ساختار وظيفه‌اي نظام آموزش عالي و محدوديتهاي آن هستند. بدين منظور سه راهبرد فرهنگ مشاركتي، مديريت تركيبي يا نظام‌مند و ساختار ماتريسي به ترتيب اهميت به عنوان راهبردهاي رفع آسيبها و موانع ساختاري نظام آموزش عالي در اجراي برنامه‌هاي توسعه معرفي شدند، به‌طوري كه راهبردهاي سه‌گانه ضمن همبستگي با همديگر، بر اساس الگوي رگرسيوني نقش بزرگي را در آسيب‌زدايي ساختار اين نظام بازي مي‌كنند.