مقايسه تفسير شكاكانه با تفسير طبيعت گرايانه از فلسفه هيوم

مقايسه تفسير شكاكانه با تفسير طبيعت گرايانه از فلسفه هيوم

آيا هيوم واقعاً تجربه گرايي شكاك بود؟ تصوير رايجي كه تا چندي پيش از هيوم وجود داشت، او را تجربه‌گرايي ترسيم مي‌كرد كه بر خلاف تجربه‌گرايان پيش از خود توانست شكاكيت را، كه نتيجه منطقي تجربه‌گرايي است، از آن استنتاج كند. طبق اين تفسير، كل پروژه هيوم نفي و رد معرفت متافيزيكي و نيز علمي براساس اصول تجربه‌گرايي است. اما در نيمه اول قرن بيستم، ديويد كمپ اسميث تفسير ايجابي‌تر جديدي از هيوم ارائه داد. طبق تفسير او كل هدف هيوم نفي و رد نيست، بلكه هدف اصلي او آن است كه نشان دهد باورهاي بنيادين انسان، كه طبق اصول تجربه گرايي از تجربه و يا عقل غير قابل كسب هستند، از طبيعت انسان ناشي مي‌شوند، و به ديگر سخن، طبيعت آن ها را به ما تحميل مي‌كند. اين تحليل اسميث، هيوم را از تجربه‌گرايي شكاك به فيلسوفي طبيعت‌گرا تبديل مي كند. اين نوشتار در صدد انجام مقايسه‌اي اجمالي بين اين دو تفسير از هيوم است.

Was Hume really a skeptic empiricist? The common picture that existed about Hume sometime ago outlined him as an empiricist who, contrary to his preceding empiricists, could deduce skepticism which was a corollary of empiricism from it. According to this interpretation, Humeʹs entire project is negation and rejection of metaphysical knowledge as well as a science based on principles of empiricism. However, in the first half of twentieth century, David Camp Smith presented a more positive interpretation of Hume. According to his interpretation, Humeʹs objective is not entirely negating and rejecting; rather, his prime purpose is to indicate that manʹs fundamental beliefs, which according to the principles of empiricism are not adoptable from experience or intellect, are originated from human nature, and, somehow, the nature imposes them on us. This analysis by Smith transforms Hume from a skeptic empiricist into a naturalist philosopher. The present paper seeks to make a brief comparison between these two interpretations on Hume.