كليدواژه :
وجود ذهني , ربط عين و ذهن , پديدارشناسي معنا , اصالت ماهيت , اصالت وجود
چكيده فارسي :
به رغم آن كه در فلسفه كلاسيك اسلامي، تا كنون بحث از اصالت و اعتباريت وجود و ماهيت با بحث معرفت شناسي دو بحث جدا و دور از يكديگر انگاشته شده اند، در اين مقاله سعي شده است با تبيين ربط بنيادي و وثيق اين دو عرصه به نقش كاملاً تعيين كننده ديدگاه معرفت شناختي در اتخاذ هر يك از دو منظر اصالت وجود يا ماهيت تأكيد شود. در بخش نخست مقاله پس از آشكار شدن تلازم انگاره اصالت ماهوي با تلقي متعارف از علم ـ يعني باور به اين هماني ماهوي ـ و بيان ناسازگاري انگاره اصالت وجودي با چنين تلقي و باوري و به ويژه تبيين عقيم بودن راه حل هاي ارائه شده در حل شبهات وجود ذهني، ضرورت اتخاذ تلقي جديد و الگوي تازه اي در معرفت به اثبات مي رسد . سپس در بخش بعدي با تأمل در معناي ماهيت و ماهيت معنا، حقيقت دو جنبه اي و ربطي و ظهوري علم مورد تبيين و تحليل عقلي قرار گرفته است. بر مبناي اين نگرش جديد از حقيقت علم كه تحت عنوان نظريه اصالت پديداري معنا از آن ياد شده است تباين مفروض ميان اصالت ماهيت و اصالت وجود انكار شده و اذغان به اصالت هر دو مورد پذيرش قرار گرفته است. در بخش پاياني مقاله به معضل ديرين وحدت وكثرت پرداخته شده و بر پايه نظريه اصالت پديداري معنا تلاش شده است سرّ ناگشوده كثرت عرضي و تغايرات معنايي گشوده گردد و به مشكلات وجود ذهني نيز پاسخي شايسته داده شود.
چكيده لاتين :
Despite the fact that in classical Islamic philosophy, the discussions concerning the principality and mentally-positedness of existence and essence and epistemology have so far been regarded as two divergent and separate discourses, it is tried in this paper to stress the quite pivotal role of the epistemological viewpoint in adopting any of the two perspectives of the principality of existence or principality of essence through elucidating the fundamental and authentic relatedness of these two areas. In the first part of the paper, after unveiling the correlation between the supposition of essentialism and the conventional inference from science – i.e., belief in essential tautology – and statement of the incompatibility of the supposition of principality of essence with such inference and belief, especially the explication of the futility of the presented solutions in solving the doubts (shubhas) of mental existence, it is proven that adopting a new inference and pattern in knowledge (ma‘rifa) is necessary. In the next part, then, with a deliberation on the meaning of essence (mahiyya) and the essence of meaning, the dual, relational, and apparent reality of science is rationally explicated and analyzed. According to this new approach to the reality of science, which is rubricated as the theory of phenomenology of meaning, the divergence supposed to exist between principality of essence and principality of existence is refuted and admission to the principality of both is accepted. In the final part of the paper, the age-old problem of unity and multiplicity is dealt with and it is attempted, based on the theory of phenomenology of meaning, to uncover the hidden mystery of the horizontal multiplicity and semantic contradictions and to give befitting answers to the problems of mental existence.
