چهره و نقش زن در آيين ماني

چهره و نقش زن در آيين ماني

پرده برگرفتن از چهره ي زن در جامعه اي باستاني، پس از گذشت هجده سده، چندان آسان نمي نمايد. با اين همه، بررسي ادبيات و آثارِ به جا مانده از مانويان و تأمل در آن ها، ما را در يافتن گوشه‌‌هايي روشن از حضور زنان پيرو آيين ماني در جامعه، ياري مي كند. ادبيات مانوي دربرگيرنده ي مجموعه اي از متن هاست كه پيروان او طي سده ها به زبان هاي گوناگوني چون پارسي ميانه، پارتي، سغدي، تركي باستان، چيني، سرياني، قبطي و يوناني نگاشته اند و از آغاز سده ي گذشته، زبان شناسان تاريخي به رمزگشايي، ترجمه و تفسير آن ها پرداخته اند (بهبهاني1384: 59-60).در اين گفتار نگارنده كوشيده است تا بررسي هاي خود را با استناد به متن هاي مانوي انجام دهد، اما براي پرهيز از تخصصي شدنِ بيرون از حدّ اين گفتار، از آوردن متن ها به زبان هاي باستاني، خودداري كرده است (بويس 1384: 47-232).

Disclosing the image of woman in an ancient society belonging to eighteen centuries ago is not an easy task. Nonetheless, investigating the works remaining from Mani followers helps us in finding some clear clues of the active social presence of women who were among the followers of Mani. Manichaean literature consists of a collection of texts written over centuries by his followers in different languages, such as Middle Persian, Parthian, Sogdian, ancient Turkish, Chinese, Syriac, Coptic, and Greek; from the beginning of the last century, historical linguists have embarked on its decoding, translation, and interpretation1. In this study, the author has tried to carry out his investigations based on Manichaean texts; however, in order to avoid overspecialization, he has not quote these texts in original ancient languages.