ميزان شيوع اضطراب امتحان و تاثير مقابله درمانگري بر كاهش ميزان آن و افزايش عملكرد تحصيلي دانش آموزان دختر دبيرستاني

هدف اين مطالعه بررسي ميزان شيوع اضطراب امتحان و تأثير مقابلة درمانگري بر كاهش اضطراب امتحان و افزايش عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان دختر سال سوم دبيرستانهاي شهرستان سقز بود. به اين منظور به شيوة تصادفي 20 درصد (160 نفر) از دانش‌آموزان دختر سوم دبيرستان انتخاب شدند. از طريق آزمون اضطراب امتحان اسپيلبرگر و مصاحبة باليني، 41 نفر از آنان مضطرب شديد شناخته شدند. 40 دانش‌آموز به طور تصادفي در گروههاي آزمايش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمايش (20 نفر) به مدت ده جلسة يك و نيم ساعته، مقابلة درمانگري را تجربه كردند و در نهايت هر دو گروه مجدداً به آزمون اضطراب امتحان اسپيلبرگر پاسخ دادند. داده‌هاي پژوهش به كمك آزمونهاي درصد فراواني، t مستقل و تحليل كواريانس، تجزيه و تحليل گرديدند. يافته‌ها نشان داد كه ميزان شيوع اضطراب امتحان در بين دانش‌آموزان دختر سال سوم تجربي شهرستان سقز 62/25 است، نتايج تحليل آزمون تي بر تفاضل نمرات پيش ‌و پس‌آزمون و تحليل كواريانس نشان داد بين گروه آزمايش و گواه در ميزان كاهش اضطراب امتحان تفاوت معناداري وجود دارد. بين اضطراب امتحان و پيشرفت تحصيلي همبستگي منفي برقرار بود، همچنين نتايج آزمون t بر تفاضل پيش‌آزمون و پس‌آزمون پيشرفت تحصيلي تفاوت معناداري را بين گروه آزمايش و گروه گواه نشان داد.