تحليل ساختاري نمايشنامه‌هاي اكبر رادي(دهه هاي چهل و پنجاه)

در دهه هاي سي و چهل شخصيتهاي بارز و صاحب‌سبكي در عرصه نمايش مدرن ظهور كردند كه هريك نقش بسزايي در پيشبرد نمايشنامه‌نويسي در ايران ايفا كردند؛ افرادي همچون غلامحسين ساعدي، بهرام بيضايي، اكبر رادي و... . دراين‌ميان رادي با حدود پنجاه سال سابقه نمايشنامه‌نويسي تنها كسي است كه همواره براي نمايش قلم زده و با خلق شخصيتهايي با هويت ملي به نمادي در حوزه نمايشنامه‌نويسي در ايران بدل شده‌است. مقاله حاضر با پرداختن به مفهوم ساختار و ساختارگرايي با تكيه بر نظريات «ولاديمير پراپ»، نگاهي گذرا به نظرات چند تن از ساختگرايان برجسته داشته و سپس در بخش تحليل ساختاري نمايشنامه‌هاي رادي، با درنظر داشتن قرايتي آزاد از اين نظريات، الگوهاي ساختاري نمايشنامه‌هاي دهه هاي چهل و پنجاه اين نويسنده را بدست آورده و با مقايسه آنها با يكديگر شباهتهاي ساختاري اين آثار نشان داده شده‌است. علاوه بر تحليل ساختاري، نتايجي كه در دو سطح فكري و زباني حاصل شده، در پايان بيان گرديده است، چراكه زبان نيز براي رادي جزيي از «شبكه ساخت» است كه با انحراف از نُرم زبان معيار احساس سبك را به مخاطب القا ميكند.

Some celebrities and stylists revealed in 1330s – 1340s in which everyone had an important effect on playwriting in Iran. Playwrights such as Gholamhossein Saʹedi, Bahram Beizaʹi , Akbar Radi &… but among all, Radi is the only one with almost 50 years experience in playwriting who has always written plays , and by creating national characters , has become a symbol in playwriting in Iran. This article has put a view on the concept of structure & structuralism based on V. Propp and some of the prominent structuralistsʹ opinions. And then, according to that field, also by finding Radiʹs pattern structures of the plays in 1340s-1350s, and by comparing them with each other ,the similarities of these works have been revealed. In addition, the playwrights have been considered lingually and conceptually. As for the Radi, the language is too a component of structure that with the deviation of the standard language norms can transmit the feeling of the style to the reader.