اثر بخشي رويكرد روايت درماني دركاهش افسردگي زنان شهرستان مرودشت سال (1388)

اثر بخشي رويكرد روايت درماني دركاهش افسردگي زنان شهرستان مرودشت سال (1388)

هدف اصلي از اين پژوهش اثربخشي رويكرد روايت درماني گروهي در كاهش افسردگي زنان شهرستان مرودشت بود. اين پژوهش يك طرح نيمه تجربي از نوع پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل بود. براي اين منظور 20 نفر از زنان شهرستان مرودشت، با تشخيص افسردگي پس از شركت در پيش آزمون به عنوان نمونه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 10 نفري آزمايش و كنترل جايگزين شدند. افراد گروه آزمايش تحت درمان روايتي به صورت گروهي قرار گرفتند، در حالي كه گروه كنترل هيچ درماني را دريافت نكردند. سپس هر دو گروه در پس آزمون شركت كردند. ابزار پژوهش پرسشنامه ي افسردگي بك، پرسشنامه ي افكار خودآيند و مقياس نگرش هاي ناكارآمد بود. كاربرد آزمون t مستقل نشان داد كه سطح علايم افسردگي، افكارخودآيند منفي و نگرش هاي ناكارآمد در گروه آزمايش پايين تر از گروه كنترل است

The main purpose of this study was to evaluate the effectiveness of narrative therapy approach in reducing womenʹs depression. This study was based on a quasi-experimental pre-test-post-test research design. This study drew on a convenient sample of 20 women from Marvdasht who were diagnosed to be depressed. After taking a pretest they were randomly assigned to two groups of experimental and control each consisting of 10 participants. The experimental group was treated utilizing narrative therapy approach, whereas the control group received no treatment. Then both groups took the post-test. The research instruments included Beck Depression Questionnaire, Automatic Thoughts Questionnaire and Dysfunctional Attitudes Questionnaire. Data analysis using t-test indicated that the depression symptoms level, negative automatic thoughts and dysfunctional attitudes of the experimental group lowered in comparison to those in the control group