آثار اصلاح يارانه ي غذا بر توليد و سهم عوامل توليد در ايران: كاربرد مدل تعادل عمومي قابل محاسبه

پرداخت يارانه‌ها يكي از سياست هاي حمايتي دولت از بخش هاي اجتماعي و اقتصادي مي‌باشد و يكي از اهداف اجتماعي برقراري يارانه، حمايت از اقشار محروم، كاهش فاصله ي طبقاتي و افزايش رفاه عمومي است. بخش اصلي يارانه ي غذا در ايران به صورت همگاني بوده و باعث افزايش هزينه هاي دولت شده است. در اين مطالعه، آثار اصلاح يارانه ي غذا در حالت هاي گوناگون بر توليد و سهم عوامل با بكارگيري مدل تعادل عمومي قابل محاسبه بر پايه ي ماتريس حسابداري اجتماعي سال 1380 مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بررسي نشان داد به استثناي سياست پرداخت نقدي كه باعث افزايش توليد كالاهاي غيركشاورزي مي شود، ساير سياست ها منجر به كاهش توليد همه ي كالاهاي مورد بررسي مي شود. تمامي سياست ها درآمد نيروي كار را كاهش داده كه اين مسيله ناشي از كاهش توليد در بخش هاي گوناگون و در نتيجه كاهش تقاضاي نيروي كار مي باشد، اما در مورد سرمايه، سياست هاي حذف و هدفمندي كالايي يارانه ي غذا در ايران درآمد سرمايه را كاهش داده و سياست هاي پرداخت نقدي يارانه ي غذا به شكل هدفمند و غير هدفمند منجر به افزايش درآمد اين عامل توليد مي شود. لذا، سياست هاي هدفمندي يارانه ي غذا به دليل اين كه كم ترين پيامد منفي بر توليد را داشته و از سوي ديگر، باعث حمايت از اقشار نيازمند جامعه و كاهش مخارج دولت مي گردد، پيشنهاد شده است.