بررسي جامعه شناختي گفتمان هاي شعري دهه دوم پش از انقلاب اسلامي(1367-1376ه.ش)

The sociological survey of discourses of second decade poetry after the revolution (1988-1997)

انقلاب اسلامي به‌عنوان پديده‌اي مهم در تاريخ معاصر، تاثير زيادي بر ذهن و زبان شاعران در خصوص هدف و رسالت ادبيات داشته است. تحولات سال‌هاي آغازين انقلاب، شعر فارسي را به طور خيره كننده‌اي به سوي تعهد هنري و پرهيز از انديشه هنر براي هنر پيش برد؛ به طوري كه شعر محتوامدار و متعهّد، گفتمان غالب در دهه اول بود. اما در دهه دوم، به دلايلي مختلف شرايط تغيير كرد. هدف از اين پژوهش، بررسي جامعه‌شناختي اين عوامل و نشان دادن شاخصه‌هاي اين تغيير در دهه دوم پس از انقلاب است. پايان يافتن جنگ تحميلي، رحلت امام خميني(ره)، تغيير در سياست‌هاي داخلي و خارجي دولت پس از جنگ، تحول در جريان روشنفكري ديني و تغيير در ساختار جمعيتي ايران از جمله عواملي هستند كه شعر فارسي را از محتوامداري به سمت فرم‌گرايي پيش برد و آن را در قالب گرايش‌هايي نظير شعر حركت (پست مدرن)، شعر گفتار، شعر رمانتيك و... عرضه كرد. ضمن اين‌كه در شعر متعهد نيز در دهه دوم، تغييرات محسوسي ايجاد شد و احساس تعهد اجتماعي پررنگ‌تر شد.

Islamic revolution as an important phenomenon has traced on mind and language of poets about of the cause prophecy of literature. The evolutions in the initial years of revolution, conducted the Persian poets to onus in art and diet from strict art and underwriter poem was dominant discourse in the first decade. But the situation changed in second decade. In this research has tried to show the ingredient of this conversion. Spend the war, death of the imam, change in post-war government, foreign and national policies, change in the religious intellectual current and conversion in the social structures are some of the ingredient that changed the Persian poem to the form and diet of art onus in attitudes such as postmodern poem, sermon poem and romantic poem and also underwriter poem changed from ideological onus to the social onus.