بررسي هيستولوژيك و هيستومرفومتريك استخوان‌سازي در مجاورت ايمپلنت تيتانيوم با و بدون Bio-oss در فضاي مدولاري درشت‌ني خرگوش

بررسي هيستولوژيك و هيستومرفومتريك استخوان‌سازي در مجاورت ايمپلنت تيتانيوم با و بدون Bio-oss در فضاي مدولاري درشت‌ني خرگوش

مقدمه و هدف: امروزه مواد زيست سازگار مختلفي براي بازسازي ضايعات استخواني ارائه شده‌اند، يكي از اين مواد Bio-oss است كه به عنوان يك جايگزين استخوان استفاده مي‌شود. مطالعه حاضر با هدف ارزيابي عملكرد اين ماده در فضاي مدولاري استخوان درشت‌ني خرگوش در كنار ايمپلنت تيتانيوم انجام گرفت. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه، 12 خرگوش سفيد نيوزيلندي انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه شاهد و مورد تقسيم شدند. اين گروه‌ها براساس فواصل زماني خاص، به دو زير گروه 3 تايي تقسيم شدند. در هر خرگوش، سوراخي به قطر ايمپلنت در بخش فوقاني درشت‌ني با مته ايجاد شد. در گروه مورد، حفره، با Bio-oss پر و سپس كاشت ايمپلنت انجام گرفت. در گروه شاهد، تنها از ايمپلنت استفاده شد. با گذشت 8 و16 هفته. نمونه‌هاي استخواني با روش Undecalcified Resin Section آماده و مورد ارزيابي هيستولوژيك، هيستومورفومتريك و آماري قرار گرفتند. نتايج: پس از 8 هفته، در گروه شاهدَ، ميانگين اتصال ايمپلنت به استخوان (BIC) و نسبت سطح استخوان نابالغ به سطح كل استخوان جديد به ترتيب به 3/5 درصد و 3/94 درصد و در گروه مورد، به 4/21 درصد و 7/84 رسيد. پس از 16 هفته، متغيرهاي ذكر شده فوق، به ترتيب درگروه شاهد به 7/9 درصد و6/73 درصد و در گروه مورد به 4/49 درصد (p<0.005) و7/51درصد(p<0.05) رسيد. نتيجه‌گيري: Bio-oss، قدرت استخوان‌سازي در فضاي مدولاري استخوان درشت‌ني را دارد و سبب پايداري ايمپلنت مي‌شود.

Background and Objective: Nowadays, various biomaterials have been presented for regeneration of osseous defects and Bio-oss is one of them. The objective of this study was evaluation of Bio-oss function in intramedullary space of rabbit`s tibia near titanium implant. Materials and Methods: In this study, 12 white New Zealand rabbits were selected and randomly divided into control and experimental groups. These groups based on defined periods were subdivided into 2 triple groups. A defect was made by drilling proximal tibia of each rabbit. The size of defect was equal to implant diameter. In experimental group, at first, defects were filled with Bio-oss and then titanium implants were placed. In control group, only implants were inserted. After 8 and 16 weeks, bone tissue specimens were prepared through undecalcified resin section method and evaluated histologically, histomorphometrically and statistically. Results: After 8 weeks, mean of bone to implant contact (BIC) and the ratio of immature bone surface area to total new bone surface area reached to 5.3% and 94.3% in control group and to 21.4% and 84.7% in experimental group respectively. After 16 weeks, above-mentioned variables reached to 9.6% and 73.6% in control group and to 49.4% and 51.7% in experimental group respectively (p<0.05). Conclusion: Bio-oss could have the bone-healing capacity in medullary space of tibia and could increase the stabilization of titanium implant.