كيفيت زندگي بيماران بعد از ابتلا به اولين سكته قلبي حاد

كيفيت زندگي بيماران بعد از ابتلا به اولين سكته قلبي حاد

سابقه و هدف: درمانهاي حمايتي جديد براي كنترل سكته قلبي، موجب افزايش تعداد بيماراني مي¬شود كه بعد از سكته قلبي زنده مي¬مانند. اين مطالعه با هدف تعيين كيفيت زندگي بيماران بعد از ابتلا به اولين سكته قلبي حاد مراجعه¬كننده به بيمارستانهاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي انجام گرفت. مواد و روشها: مطالعه به روش Cross-sectional با مشاركت 300 نفر از بيماران زن و مرد 32 تا 79 ساله مبتلا به اولين سكته قلبي كه بين 6 تا 30 ماه از حمله حاد شان گذشته باشد انجام شد. روش نمونه¬گيري از نوع نمونه¬گيري در دسترس بود. نمونه¬ها از ميان بيماران واجد شرايطي كه جهت پيگيري و ويزيت معمول به درمانگاه هاي قلب بيمارستانهاي شهيد مدرس، لقمان حكيم، آيت¬اله طالقاني و شهيد لبافي¬نژاد مراجعه نموده و قبلاً به علت سكته قلبي حاد در اين بيمارستانها داراي پرونده بودند و همچنين از شركت در مطالعه رضايت داشتند، انتخاب شدند. داده¬ها به‌وسيله مصاحبه با بيماران جمع¬آوري شد. براي سنجش كيفيت زندگي از پرسشنامه گونه فارسي استاندارد شده براي جمعيت ايران SF-36)) The Short Form Health Survey استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين سن بيماران 5/9 ±6/56 سال و 3/42% از بيماران زن و 7/57% مرد بودند. ميانگين امتيازكيفيت زندگي بيماران در مقياسهاي مختلف شامل عملكرد جسمي (2/67)، محدوديت جسمي (9/52)، درد جسمي (1/71)سلامت عمومي (48)، نشاط(6/52)، عملكرد اجتماعي (3/71)، مشكلات روحي (2/59) و سلامت روان (2/57) بود. در مقايسه با جامعه، كيفيت زندگي بيماران در همه مقياسها كاهش نشان مي¬داد، ولي اين كاهش در همه مقياسها يكسان نبود. كيفيت زندگي با بالا رفتن سن در همه مقياسها كاهش نشان مي¬داد. همچنين كيفيت زندگي زنان بعد از سكته قلبي حاد نسبت به مردان بين 9% تا 23% در مقياسهاي مختلف بيشتر كاهش يافت. نتيجه‌گيري: مطالعه نشان داد كه كيفيت زندگي بيماران شش تا سي ماه بعد از اولين سكته قلبي حاد كاهش يافته است. اين كاهش در مقياسهاي جسماني بيشتر از مقياسهاي روحي-رواني بود همچنين كيفيت زندگي با بالا رفتن سن و در زنان بيشتر از مردان كاهش نشان داد.

Background and Aim: Improvement in the management of patients who are afflicted with acute myocardial infarction (AMI) has resulted in the increase of their survival after heart attacks. The purpose of this study was to determine the quality of life (QOL) after first AMI among patients who referred to teaching hospitals affiliated with Shahid Beheshti University of Medical Sciences. Materials and Methods: This cross-sectional study was performed with the participation of 300 patients. The inclusion criteria were age between 32 to 79, first AMI, 6 to 30 months after AMI and consent for participation. These patients had been admitted in Shahid Modares, Loghmane Hakeem, Taleghanee and Shahid Labafeenejad hospitals, affiliated to Shahid Beheshti University of Medical Sciences, for AMI and they had written medical records in these hospitals. The participants were enrolled in the study when they referred for routine follow-up visits at outpatient clinics. Data was collected by interviewing the patients. For measuring QOL, The Short Form Health Survey (SF-36) was used. Results: The mean age of patients was 56.6± 9.6 years from which 57.5% were men and 42.3% women. The mean scores of QOL in various aspects were 67.2 for physical function, 52.9 for role limitation due to physical health problems, 71.1 for bodily pain, 48 for general health, 52.6 for vitality, 71.3 for social function, 59.2 for role limitation due to emotional problems and 57.2 for mental health. In comparison with the general population, QOL in this study was reduced in all scales but the amount of reduction was not the same. With increasing age, QOL of patients decreased in all aspects. QOL in women after AMI, 9% to 23% more than men was reduced. ‍Conclusion: The study showed that QOL of patients 6 to 30 months after the first AMI . The QOL decreased in physical scales more than mental and emotional scales. Decrease in QOL was related to increasing age and in women was more than men.