وجودشناسي ابن سينا زمينه ساز نزديكي عين و ذهن

وجودشناسي ابن سينا زمينه ساز نزديكي عين و ذهن

بر اساس دلايل ابن‌سينا منظور ارسطو از «موجود» در موضوع فلسفه «موجود از حيث وجود» بوده است .يكي از جنبه‌هاي اهميت اين تفسير، فراهم ساختن مجال طرح مسايلي چون وجود و ماهيت و واجب و ممكن در فلسفه است. از سوي ديگر ابن‌سينا به تحليل مفهومي وجود بيش از ارسطو توجه كرده و عمدتاً بحث از وجود را، با طرح مسيله بي واسطه معناي آن آغاز مي كند. وي اصولاً در مباحث فلسفي، صرفاً به موجود انضمامي نظر ندارد، بلكه به نظر مي‌رسد هستي را در اصل و حقيقت خود، داراي وسعتي غيرقابل تقييد مي‌بيند كه عين و ذهن، هر دو را دربرمي‌گيرد. وي در همان اوايل مباحث وجود، از سويي به مفهوم شيي و ملازمت آن با مفهوم وجود و از سوي ديگر به نوعي تمايز هستي‌شناسانه ميان ماهيت و وجود توجه كرده است. اين بررسي‌ها نشان مي دهد روش ابن سينا در هستي شناسي از جهاتي با روش ارسطو تفاوت دارد. وي از روش تحليل مفهومي بيش از ارسطو استفاده مي كند اما از سوي ديگر، مسايلي چون صدق و وجوب را، كه در ارسطو بيشتر وجهه منطقي دارند، از جنبه هستي‌شناسانه آن نيز مورد واكاوي قرار مي دهد. يعني گويي ابن‌سينا در هستي‌شناسي خود، دايماً از عين به ذهن در تردد است. به اين ترتيب حكمت سينوي زمينه ظهور دو معناي تشكيك وجود و امكان فقري، را فراهم كرده است

On the basis of Ibn Sina’s reasons, the intention of Aristotle of “existent” in the subject of philosophy has been “existent qua existence”. One of the aspects of the importance of this interpretation is to provide a scope for setting forth problems such as being and quiddity, necessary and possible. On the other hand, Ibn Sina has paid more attention than Aristotle to conceptual analysis of existence and mainly begins the discussion of existence by setting forth the problem of its immediate meaning. In principle, in philosophical discussions he does not only consider the concrete existence, but it seems that he sees existence in its origin and nature having an unbounded extension which contains both object and subject. From his early discussion of existence, on the one hand he has paid attention to the concept of thing and its proximity with the concept of existence and on the other to a kind of ontological distinction between being and quiddity. These considerations show that Ibn Sina’s method in ontology in some respects differs from the method of Aristotle. He makes use of conceptual analysis more than Aristotle does. But on the other hand, he investigates the problems such as truth and necessity from its ontological aspect also which in Aristotle has more logical aspect that is it seems that Ibn Sina in his ontology, constantly vacillates between the concept of object and subject. In this way he has prepared the way for the appearance of the two meaning of gradation of being and possibility by poverty.