انسان در آينه صفات جمال و جلال الهي

Man in the Mirror of Divine Attributes of Beauty and Magnificence

اگر عناصر اصلي جهان¬بيني را نوع نگاه خود به آغاز و پايان هستي و رسالت و جايگاه انسان بدانيم، اهميت انسان¬شناسي و تعريفي كه از وي ارائه مي¬شود و چشم¬اندازي كه براي آيندة او در نظر گرفته مي¬شود آشكار مي¬گردد. اين مقاله درصدد بيان ارتباط بحث صفات جمال و جلال الهي و انسان¬شناسي است. از آنجا كه متكلمان، حكما و عرفاي اسلامي با توجه به آيات وروايات انسان را خليفة خداوند مي¬دانند و خلافت را به معناي تخلق انسان به صفات الهي يا محل تجلي اسماء و صفات بودن انسان گرفته¬اند، بررسي صفات جلال و جمال الهي در تبيين انسان شناسي توصيفي و نيز هنجاري وتربيتي نقش مهمي ايفا مي¬كند. در اين نوشته، پس از بررسي صفات جمال و جلال الهي از نگاه برخي متكلمان، حكما و عرفا، نگارنده به ارائة برداشت خاصي كه از نگاه عرفا دارد مي¬پردازد كه در انسان¬شناسي توصيفي و نيز هنجاري وتربيتي كار برد روشني دارد.

If we consider the major components of worldview as oneʹs own perspective toward the beginning and end of existence and the manʹs mission and position, the significance of anthropology and its definition will be clarified. The present article is concerned with the relationship between the divine attributes of beauty and magnificence and anthropology. Since, according to Koranic verses and transmissions of texts, theologians, philosophers and mystics consider man as the vicegerent of Allah and define divine vicegerent as the acquisition of divine attributes by man or as the locus of the theophony of divine names and attributes, examination of the two divine attributes of beauty and magnificence plays an important role in the explanation of descriptive, normative and educational anthropology. This article first reviews the attributes of beauty and magnificence from the point of view of some theologians, philosophers and mystics and then presents a specific interpretation of the views which has implications for descriptive, normative and educational anthropology.