بررسي تاثير محيط درمان بر نتايج حركت درماني همراه با محدوديت در كودكان مبتلا به فلج مغزي همي پلژي

بررسي تاثير محيط درمان بر نتايج حركت درماني همراه با محدوديت در كودكان مبتلا به فلج مغزي همي پلژي

مقدمه و هدف: فلج مغزي به اختلالي غيرپيشرونده در مغز نابالغ و نوع همي پلژي آن به درگيري بيشتر يك سمت بدن اطلاق مي شود. هدف اين مطالعه، تعيين تاثير محيط درمان بر نتايج حركت درماني همراه با محدوديت دركودكان مبتلا به فلج مغزي همي پلژي بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه كار آزمايي باليني تصادفي يك سويه كور، عملكرد دست مبتلاي 10 كودك مبتلا به فلج مغزي همي پلژي از جامعه در دسترس شهر اهواز در سال 1389 در دو گروه 5 نفره بررسي شد. برنامه درماني شامل اجراي روش حركت درماني همراه با محدوديت را به مدت سه هفته در دو محيط منزل و كلينيك زير نظر يك كاردرمانگر شامل مي-شد. ابزارهاي فعاليت حركتي كودكان و كفايت حركتي برواينينكس-اوزرتسكي، قبل، بعد و يك ماه پس از اتمام مداخلات ارزيابي را صورت دادند. از نرم افزار SPSS-16 به منظور انتخاب تصادفي نمونه ها و همچنين تحليل داده ها با استفاده از آزمون آناليز واريانس در تكرار مشاهدات در سطح معناداري 05/0 استفاده شد. نتايج: عملكرد حركتي دست مبتلاي كودكان درتمام ابزارهاي ارزيابي به جز زيرمجموعه هماهنگي حركتي ابزار ارزيابي كفايت حركتي برواينينكس-اوزرتسكي در جلسه پس از اتمام مداخلات درماني، بهبود معناداري (05/0 P < ) را از لحاظ آماري نشان داد (سرعت و مهارت اندام فوقاني: تغيير ميانگين گروه منزل از 32/0 ± 60/0 به 26/0 ± 50/1 و گروه كلينيك از 38/0 ± 52/0 به 24/0 ± 52/1). تجزيه و تحليل اطلاعات جلسه پيگيري ارزيابي،حاكي از ماندگاري نتايج درهر دو گروه بود؛ اما بهبودي در گروه منزل ادامه يافت (تغيير ميانگين از 26/0 ± 50/1 به 16/0 ± 10/2) و به طور معناداري از لحاظ آماري با گروه كلينيك تفاوت داشت (05/0 P < ). نتيجه گيري: تمرين هاي حركتي به روش محدوديت درماني سبب بهبود عملكرد حركتي دست كودكان مبتلا به فلج مغزي همي پلژي را سبب مي شود و بهبودي بيشتر كودكان در گروه منزل حاكي از بهبود فرايند يادگيري با تمرين در محيط و شرايط آشناست.

Background and Objective: Cerebral palsy is a non-progressive impairment in immature brain which hemiplegic kind of it referred to more impairment in one side of the body. The aim of this study was to determine the effects of treatment environment on results of the modified constraint-induced movement therapy in children with hemiplegic cerebral palsy. Materials and Methods: In this single blinded, randomized controlled trial, hand function of 10 children with hemiplegic cerebral palsy in a simple random sampling of Ahvaz city was measured in 2 equal groups in 2010. Treatment protocol consists of constraint-induced movement therapy for 3-week by an occupational therapist in 2 environment (home and clinic). Measures were conducted pre and post and 1 month after the treatment period by Pediatrics Motor Activity Log and Bruininks-Oseretsky Test of Motor proficiency. Sample randomization and data analysis by analysis of variance with repeated measures were conducted by SPSS-16 software with alpha level set at 0.05. Results: All subjects exhibited significant improvement (p < 0.05) in post treatment measures (speed and dexterity mean change: home group from 0.60±0.32 to 1.50±0.26 and clinic group from 0.52±0.38 to 1.52±0.24) except subtest upper limb coordination. At follow up, improvement in both groups sustained but home group exhibited significantly continued (p < 0.05) and higher improvement than clinic group (mean change from 1.50±0.26 to 2.10±0.16). Conclusion: Modified constraint-induced movement therapy appears to improve hand function. More improved performance in home group, places the practice in natural context as preference method for treatment of children with cerebral palsy.