زيبايي مقيّد و زيبايي آزاد از نظر كانت

Dependent Beauty and Free Beauty in Kant

كانت قوّه حكم تامّلي (خيال) را قوّه ذوقِ زيباشناختي معرفي كرده است. هنگامي كه خيال مستقل از فاهمه و عقل، و بر مبناي اصل غايتمندي ذهني، صورت‏هاي محض اعيان را انتزاع كند، «زيبايي آزاد» عرضه مي‏دارد، و هنگامي كه اين صورت‏ها را با مفهوم كمال (غايتمندي عيني دروني) عين همراه سازد، «زيبايي مقيّد» عرضه مي‏دارد. كانت اين اتّصال را در زيبايي مقيّد، اتّصال خير و زيبا دانسته است. اين نكته، ابهام وسيعي را در تلقّي كانت از معناي زيبايي ايجاد كرده است؛ به گونه‏اي كه برخي از مفسّران، زيبايي مقيّد را زيبايي اصيل ندانسته، بلكه آن را محصول عقل دانسته‏اند. اين نوشتار درصدد است با تشريح زيبايي آزاد و زيبايي مقيّد از نظر كانت، و تاكيد وي بر استقلال حكم زيباشناختي، نادرستي اين تفسير را نشان دهد.

Kant suggests reflective judgment (imagination) as the aesthetics taste. When imagination, independent of understanding and reason, abstracts pure forms of objects on the basis of subjective purposiveness, then "free beauty" is produced. On the other hand, when it combines these forms with the concept of the perfection of an object (objective inner purposiveness), then it develops "dependent beauty". Kant considers such a combination in dependent beauty to be a combination of good and beautiful. This point has caused a great ambiguity in Kantʹs idea about beauty, so much so that some interpreters do not deem dependent beauty as a genuine beauty, but a product of reason. This article argues for the falsity of this interpretation by explaining Kantʹs understanding of free and dependent beauty, and his emphasis on the independence of aesthetic judgment.