تحليل ساختاري گسل ايذه در بخش مركزي زاگرس با استفاده از تكنيك‌هاي سنجش از دور

تحليل ساختاري گسل ايذه در بخش مركزي زاگرس با استفاده از تكنيك‌هاي سنجش از دور

مورفولوژي كمربند چين- راندگي زاگرس، به دليل عملكرد گسل‌هاي مختلف در طي كوهزايي، پيچيدگي‌هاي خاصي يافته است. گسل ايذه (با روند N-S) يكي از اين عناصر ساختماني بنيادي است كه حركات آن در دوره هاي زمين‌شناسي، آثار زيادي را در الگوي رسوب گذاري و سيماي مورفوتكتونيكي زاگرس بر جاي گذاشته است. در اين مقاله، يافته‌هاي جديد در خصوص سبك و سازوكار دگرشكلي سيستم گسلي ايذه، در بخش مركزي زاگرس مورد بحث قرار گرفته است. اين پژوهش به كمك تكنيك‌هاي سنجش از دور و با استفاده از تصاوير ماهواره‌اي ASTER و IRS-PAN، و مدل رقومي ارتفاع (DEM) ناحيه انجام شده است. براي تصحيح هندسي، پردازش داده‌ها و بارزسازي عوارض ساختاري و آثار شكستگي در تصاوير ماهواره‌اي، از نرم‌افزار ER Mapper 6.4 استفاده شد. به علاوه، براي بررسي دقيق‌تر سيماهاي دگرشكلي و آثار شكستگي در واحدهاي رسوبي، از انواع مدل‌هاي سه‌بُعدي مبتني بر DEM نيز كمك گرفته شد. مشاهدات سنجش از دور حاكي از آن اند كه حركات گسل ايذه باعث تغييرات زيادي در ويژگي‌هاي زمين‌ساختي بخش مركزي زاگرس شده است. آثار دگرشكلي ناشي از گسل ايذه عمدتاً به صورت كشيدگي و چرخش راستگرد محور چين‌ها، و يا گسيختگي و جابه‌جايي طبقات نمايان شده‌اند. حركات اين گسل، اُلگوي جهت گيري و شدّت شكستگي در واحدهاي زمين‌شناسي را نيز متاثر كرده است. تحليل ساختاري دسته‌هاي شكستگي در مناطق مختلف اين را مطرح مي سازد كه برخي از آنها احتمالاً بر اثر سيستم بُرشي ناشي از حركات راستگرد گسل ايذه تشكيل شده‌اند. در مجموع، شواهد زمين‌ساختي نشان مي‌دهند كه حركات گسل ايذه در طي فازهاي مختلف كوه زايي، به واسطه سازوكارهاي متفاوت، موجب تغيير الگوي دگرشكلي ناحيه‌اي و يا تعديل سيماي مورفوتكتونيك بخش مركزي زاگرس شده است. به علاوه، برخي از شواهد دلالت بر آن دارند كه اين گسل در طي فازهاي جوان آلپي نيز فعّال بوده است.