ولي فقيه و شرط اعلميّت

ولي فقيه و شرط اعلميّت

نويسنده در اين مقاله مي‌كوشد تا با بررسي اجمالي مفاهيمي همچون فقيه، ولي فقيه، تفاوت بين ولي فقيه و مرجعيّت ثابت كند كه اعلميّت از شرايط مرجعيّت است و ولي-فقيه نيازي به اعلم بودن در فقه ندارد، بلكه علم به علوم ديگري غير از فقه براي او ضرورت بيشتري دارد. نويسنده در طول بحث مي‌كوشد تا با ارايه و آرايش دو دسته از روايات و ديدگاه‌هايي كه دلالت بر شرط اعلميّت و عدم آن مي‌كنند به نقد دسته اول بپردازد. امام خميني ازجمله فقهايي است كه شرط اعلميّت را صراحتاًدر ولي فقيه نفي كرده‌اند. امام درجايي تصريح نموده‌اند كه: «فرد اگر اعلم در علوم معهود حوزه‌ها هم باشد ولي نتواند مصلحت جامعه را تشخيص دهد و يا نتواند افراد صالح و مفيد را از افراد ناصالح تشخيص دهد، به طور كلي در زمينه ي اجتماعي و سياسي فاقد بينش و قدرت تصميم‌گيري باشد، اين فرد در مسايل اجتماعي و حكومتي مجتهد نيست و نمي‌تواند زمام امور جامعه را بر عهده گيرد». در نهايت نتيجه گرفته شده كه منظور از اعلميّت در ولي فقيه، اعلميّت در مسايل مربوط به حكومت است نه اعلميّت به معناي مصطلح آن