تاثير سياست‌هاي تجاري بر فرسايش خاك در ايران: يارانه يا ماليات؟

تاثير سياست‌هاي تجاري بر فرسايش خاك در ايران: يارانه يا ماليات؟

سياست هاي كلان اقتصادي‌ تغييراتي را در كاركرد نظام زراعي ايجاد مي كنند كه اين تغييرات يكي از مهم ترين عوامل موثر بر فرسايش خاك است. تغيير قيمت هاي نسبي و تاثير بالقوه آنها بر فرسايش خاك، از راه تغييري كه در الگوهاي استفاده از زمين و فعاليت هاي كشاورزي ايجاد مي كنند، به سياست هاي اتخاذ شده ارتباط مي يابند. يكي از اهداف اصلي تحقيق حاضر، تاكيد بر جريان سياست هاي تجاري از طريق بازارهاي داخلي، به عنوان مجراي ارتباطي زمين هاي شيبدار و غيرشيبدار، در تعيين الگوي سياستي بهينه است. در پژوهش حاضر براي بررسي آثار سياست‌هاي تجاري بر فرسايش خاك در ايران، از الگويي در چارچوب رهيافت تعادل عمومي استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد كه سياست كاهش 10 درصدي تعرفه محصولات صنعتي يا آزادسازي تجاري ـ كه به طور مستقيم به زمين هاي شيبدار ارتباط نمي يابد ـ فرسايش خاك را بيشتر از سياست مستقيم يارانه 10 درصدي به صادرات محصولات باغي كاهش مي دهد. با اين وجود، به نظر مي‌رسد كه سياست يارانه به صادرات محصولات باغي از جهت تاثير بر توليد ملي واقعي بر سياست كاهش تعرفه محصولات صنعتي برتري داشته باشد.

Macroeconomic policies lead to changes in farming system. These changes are accompanied by some most prominent factors that affect soil erosion. Change in relative prices and its impact on soil erosion, via induced changes in crop patterns and agricultural practices, are related to policies implemented. One of the major goals of the present study is to emphasize on the flow of trade policies in domestic markets, which play as a linkage between upland and lowland areas, in determining an appropriate policy. In this study a general equilibrium approach was taken into account. Results indicate that even though a 10% decrease in industrial import tariff will decrease soil erosion by more than an increase of 10% in the subsidy devoted to horticultural cropsʹ export, nevertheless the latter policy increases the real GNP of the country more than the former policy does.