خودگرداني عقلاني، مدل پذيرفته شده‌ي خودگرداني فردي؛

Rational autonomy, an accepted model for personal autonomy

خودگرداني فردي ايده‌اي است كه با دو واكنش متفاوت صاحب‌نظران تربيتي روبرو شده است. در حالي ‌كه طرفداران اين ايده آن را هدفي مثبت ارزيابي كرده‌اند كه توانايي انتخاب آزاد و مستقل را در فرد ايجاد مي‌كند، مخالفان آن بر اين باورند كه در نظر گرفتن خودگرداني فردي به عنوان هدفي تربيتي ممكن است منجر به جدايي فرد از جامعه شده و او را به سمت خودشيفتگي و عدم تبعيّت از اصول و ارزش‌هاي جمعي سوق دهد. به نظر مي‌رسد كه منشاي اين مخالفت‌ها، به سوي برداشت‌ها و اختلاف‌نظرهايي بر مي‌گردد كه درباره‌ي «مفهوم» و «درجه‌ي»‌ خودگرداني فردي وجود دارد. در اين مقاله، مدلي از خودگرداني بر اساس «مفهوم عقلاني» و «درجه‌ي حداقلي» آن معرفي شده است كه مي‌توان آن را به عنوان مدلي توجيه‌پذير و متعادل از خودگرداني فردي پذيرفته شده، به مثابه «هدفي تربيتي» پيشنهاد كرد.

Personal Autonomy is an idea that has been faced with two different reactions on behalf of educational experts: While adherents of this idea evaluate it as a positive aim that creates capacity for liberated and independent choice in the individual, opponents believe that considering personal autonomy as an educational aim can lead to isolation of individual from society and impel him toward narcissism and disobedience irom collective principles and values. It seems that the origin of these oppositions return to misunderstandings and disagreements that exist about the "concept" and "degree" of personal autonomy. In this article, a model of autonomy on the basis of its "rational concept" and "week degree" has been introduced that can be accepted as a justifiable and balanced model of personal autonomy and suggested as an educational aim.