بررسي وجوه تمايزات و تشابهات سبكي در قصايد عصر مغول

اين مقاله درباره بررسي وجوه تمايزات و تشابهات سبكي قصايد عصر مغول است. قصايد اين دوره از نظر تقسيم بندي سبك شناسي در دوره سبك عراقي و از نظر موضوعي در زمره اشعار غنايي قرار ميگيرند. اگرچه در اين عصر، دوران قصيده سرايي بسر آمده و شاعران بزرگي به غزلسرايي مشغولند، با اين حال قصايد محكم و متيني را ميتوان يافت كه حكايت از ذهن روشن و طبع لطيف سرايندگان آن دارد. ما در اين مقاله، قصايد شش شاعر بزرگ عصر مغول و ايلخاني يعني عطار، فخرالدين عراقي، سعدي، سيف فرغاني، سلمان ساوجي و حافظ را مورد بررسي قرار داديم تا ويژگيهاي سبكي قصايد چون ساختار قصايد، عروض، قافيه و رديف، زبان و بلاغت و وجوه تمايزات و تشابهات سبكي را مشخص كنيم. براي اين كار نيم نگاهي به مكتب فرماليسم و ساختارگرايي داشتيم اما از آنجايي كه آنها اثر ادبي را شكل محض ميدانند و در بررسي اثر ادبي بر فرم تكيه دارند نه محتوا(شميسا،1381: 147)، به طور كامل از نظريات آنها پيروي نكرديم و محتواي قصايد را نيز مورد بررسي قرار داديم تا ارتباط آنها را با شكل قصايد آشكار نماييم.

This article is about studying style and form of odes in Mogul period. In this period, composing odes had finished and great poets composed lyric poems but we can find nice odes. In seventh and eighth century, Mogul attacked Iran and destroyed cities, houses, libraries and etc. Iranian especially poets live in seclusion and paid attention to internal thoughts. Then Gnosticism became the most important subject in Persian literature. In this article, we studied six great poems in Mogul period and specified style of their odes such as form of odes, prosody, rhyme, row, grammar, eloquence and their relations with their contents.