خليج فارس بر اساس مطالعات باستان شناسي

خليج فارس بر اساس مطالعات باستان شناسي

اين مقاله در پي آن است كه تعلق ديرينه و تاريخي خليج فارس به سرزمين ايران و پيوستگي آن را با فرهنگ و تمدن ايراني با استفاده از مستندات باستان شناسي و معرفي آثار تاريخي بيان نمايد . در اين راستا پنج اثر تاريخي مربوط به دوران ايران باستان كه به ترتيب در جزيره خارك به عنوان بزرگترين جزاير شمالي خليج فارس، بندر تاريخي صيراف، حاشيه شهر برازجان و گوردختر در شمال سواحل خليج فارس قرار دارند، با استفاده از گزارش هاي باستان شناسي دكتر سرفراز معرفي و بررسي مي شوند. سپس با مقايسه ويژگي هاي اين آثار با ساير آثار تاريخي و فرهنگي تمدن ايران و روشن نمودن تعلق آنها به تاريخ ايران زمين، پارسي بودن خليج فارس بر اساس شواهد گوياي حقيقي و بدون استفاده از متون و روايات تاريخي اثبات مي گردد. مقاله حاضر در وسعتي و محدوده اي به نام استان بوشهر يا پارس جنوبي بر اساس آثار و شواهد به دست آمده و بازيافته هاي باستان شناسي كهن-ترين آثار و نشانه هاي استقرار و استفاده از اين ساحل را كه به خليج فارس شهرت جهاني دارد، معرفي مي نمايد.

This paper tries to illustrate the historical elongingness of the Persian Gulf to Iran and its attachment to the Persian culture through the archeological studies. In this regard, five historic documents from ancient Iran including the Khark Island known as the biggest island in the north of the gulf, historic harbor of Siraf, the margin of Borazjan City, and Goordokhtar in the north part of the Persian Gulf will be introduced based on Sarafraz’s archeological reports. Afterwards, with a comparison of these documents with other historical and cultural documents from the Iranian culture, the dependency of these parts to Iran will be shown as well as being ‘Persian’ through the true evidences. This article is the result of a study based on traces, evidences and archeological findings in Boshehr Provience region which verifies the sings of settlements in the ancient time in this part of the coast known as the Persian Gulf.