بررسي نوستالژي در شعر حميد مصدق

يكي از مباحث مطرح در روان‌شناسي «نوستالژي» است كه ارتباطي قوي با حافظه و خاطره دارد. حسرت گذشته‌هاي شيرين و تقابل زمان حال با اين گذشته، نوستالژي ناميده مي‌شود. مفهوم نوستالژي، تاريخي به قدمت هبوط حضرت آدم (ع) دارد و از ديرباز، درون‌مايه بسياري از آثار ادبي را به خود اختصاص داده است. حميد مصدق نيز از جمله شاعران معاصر است كه حسرت گذشته‌هاي خوش از دست‌رفته، در شعرش به‌صورتي برجسته ديده مي‌شود. نوستالژي در شعر مصدق، بيش از همه در عاشقانه‌هايش و به‌صورت فردي نمود مي‌يابد. از سوي ديگر، نوستالژي جمعي را در سروده‌هاي سياسي- اجتماعي اين شاعر و در يادكردش از روزگار حاكميت دادگري، آزادي و امنيت و همچنين، در حسرت به دوران زندگي آدم (ع) در بهشت و آرزوي بازگشت به دوران نخستين بشر و روزگار دوري از آلودگي و ناپاكي، مي‌توان ديد. مقاله حاضر بر آن است تا به بررسي نمودهاي نوستالژي در سروده‌هاي اين شاعر بپردازد.