تاثير برنامه دوره هاي برخورد زودرس با محيط باليني بر نگرش و عملكرد دانشجويان سال اول پزشكي

تاثير برنامه دوره هاي برخورد زودرس با محيط باليني بر نگرش و عملكرد دانشجويان سال اول پزشكي

زمينه و هدف: يكي از چالش هاي آموزش دانشجويان پزشكي ملموس نبودن مفهوم كلي ارتباط بين دروس علوم پايه و بالين بيمار است كه علاوه بر اختلال در يادگيري بر انگيزه و توانايي هاي دانشجويان نيز تاثير منفي دارد. برخورد زودرس با محيط باليني به عنوان يكي از راهكارهاي رفع اين چالش مطرح شده است. لذا اين مطالعه با هدف تعيين ميزان تاثير اجراي دوره هاي آموزشي برخورد زودرس با محيط باليني در نگرش و عملكرد آموزشي دانشجويان سال اول پزشكي دانشگاه علوم پزشكي شهركرد اجرا شد. روش بررسي: مطالعه حاضر به صورت مداخله اي بر روي 43 دانشجوي پزشكي سال اول دانشگاه علوم پزشكي شهركرد در سال 1386 انجام گرفت. مداخله به صورت شركت اين دانشجويان در يك برنامه آموزشي خاص و تحت نظر راهنما، در محيط بيمارستاني در قالب گردش در بخش ها، اطاق عمل، اورژانس و درمانگاه و يك شب كشيك به عنوان ناظر در بيمارستان و اورژانس بود. نگرش دانشجويان بوسيله پرسشنامه معتبر و داراي اطمينان 82/0 قبل و بعد از مداخله اندازه گيري شد. جهت سنجش عملكرد آموزشي از مقايسه نمرات دروس اختصاصي و نتايج آزمون جامع علوم پايه با دانشجويان مشابه سال قبل استفاده گرديد. داده ها با استفاده از آزمون هاي t زوجي و مجذور كاي تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: مقايسه نمره نگرش قبل و بعد از مداخله نشانگر افزايش معني دار در نگرش دانشجويان بود (01/0P<). همچنين نگرش در مواردي همچون اهميت شرح حال و معاينه در برابر آزمون هاي پاراكلينيك، وظايف سطوح مختلف كادر درماني، وظايف پزشك نسبت به بيمار، حقوق بيمار در بيمارستان، روند اقدامات تشخيصي- درماني افزايش معني دار پيدا كرد (05/0P<)، ولي در مورد عملكرد آموزشي تفاوت معني داري مشاهده نشد. نتيجه گيري: بر اساس نتايج بدست آمده اجراي دوره كوتاه مدت مواجهه زودرس باليني به عنوان عامل انگيزش و جهت دهي به فراگيري دانشجو در طول دوره تحصيل و ايجاد آگاهي از فرآيند حرفه، تاثيرات مثبتي داشته و پيشنهاد مي گردد كه برگزاري دوره هاي مواجهه زودرس باليني به عنوان بخشي از كوريكولوم آموزشي دانشجويان پزشكي در دانشگاه علوم پزشكي شهركرد در نظر گرفته شود.

Background and aim: Encountering clinical environments as an inseparable part of studying medicine could bring about tension and anxiety for medical students. Early clinical exposure has been suggested to decrease these stresses and to motivate students for a better attitude and awareness. This study was performed to determine the effect of a short-term period of exposing to clinical environment on medical students’ attitude toward medical education and their educational function. Methods: In an interventional study performed as pre-test/post-test, 43 first year medical students were encountered clinical environments in rounds, operating rooms and emergency ward. Students’ attitude was assessed by a questionnaire using Likret scale. We compared studentsʹ function in specific lessons and result of comprehensive basic examination with previous entrance students as an external control group. Results: Significant differences were found in the student’s attitude before and after the course (P<0.01). Results showed a significant increase in the student’s attitude toward importance of the patientsʹ history and physical exam versus para-clinical exams. In addition, their attitude about therapeutic stuff duties in all levels. The rules between physician and patient, patients rights in hospital, diagnosis and therapeutic management, different steps of medical education and merging basic and clinical sciences, simple physical exam and assistance management were increased significantly after the course. No significant difference was observed in the studentsʹ educational function in any items. Conclusion: Based on the results of this study, we found a positive effect of early clinical exposure on attitude of first year medical students. Therefore, we suggest that early clinical exposure be added to educational curriculum for medical students.