اثربخشي رفتاردرمانگري ديالكتيكي همراه با دارودرمانگري در مقايسه با دارودرمانگري در كاهش افكار خودكشي بيماران دچار افسردگي اساسي اقدام كننده به خودكشي

Effects of dialectical behavior therapy with medical therapy vs. medical therapy alone in reducing suicidal thoughts in patients with major depressive disorder and recent history of attempted suicide

چكيده هدف: هدف پژوهش تعيين ميزان اثربخشي رفتاردرمانگري ديالكتيكي همراه با دارودرمانگري در مقايسه با دارو درمانگري در كاهش ميزان گرايش به خودكشي در بيماران دچار افسردگي اساسي بود. روش: روش شبه آزمايشي، با دو گروه آزمايش (رفتار درمانگري ديالكتيكي و دارو درمانگري) و گروه گواه (دارودرمانگري) و جامعه آماري بيماران مراجعه كننده به بيمارستانهاي لقمان- الدوله، آزادي و مركز خدمات روانشناختي مهرتابان بود كه افسردگي اساسي همايند با افكار خودكشي داشتند. با روش نمونه- گيري تصادفي طبقهاي در هر گروه تعداد 12 نفر 7 زن و 5 مرد انتخاب شد. ابزارهاي پژوهش مصاحبه تشخيصي ساختار يافته، ، براساس راهنماي تشخيصي و آماري اختلالهاي رواني 2000 آزمون افسردگي 2005 و خودكشي بك 1997 بود. دارودرمانگري و رفتاردرمانگري ديالكتيكي به صورت فردي و گروهي به مدت 7 ماه (هر هفته دو جلسه مجموعاً 28 جلسه انفرادي و 28 جلسه گروهي) انجام گرفت. يافتهها: يافته نشان داد رفتاردرمانگري ديالكتيكي همراه با دارودرمانگري در كاهش ميزان گرايش به خودكشي موثرتر از دارودرمانگري به تنهايي است. نتيجهگيري: در حوزه درمان و زمينه كار با افراد افسرده و افرادي كه در حالت بحران به سر مي برند و گرايش به خود شي دارند ، رفتار درماني ديالكتيكي با توجه به ماهيت آن، بسيار كارا و نويد بخش به نظر مي رسد.

Aim: The purpose of this study was to compare the effects of dialectical behavior therapy accompanied with medical therapy, and medical therapy alone in reducing the rate of suicide attempts in people who have major depression. Method: Research method is a semi- experimental socio-statistic approach consisting of experimental group (dialectical behavior therapy accompanied with the medical therapy) and control group (medical therapy). Participants were patients referred to Loghman Hospital, Azadi Mental Hospital and Mehre-Taban Psychological Center in Tehran and who were diagnosis with major depression with suicide ideas. Based on stratified random sampling, 12 patients (seven women and five men) were placed in each group.. Research tools included the structured diagnosis interview according to DSM-IV-TR (2000), Beck Depression (2005) and Suicide Inventory (1997). Medical therapy and dialectical behavior therapy were done for seven months (two sessions per week, consisting of 28 individuals sessions & 28 groups sessions). Results: Indicate that dialectical behavior therapy accompanied with medical therapy was more effective than medical therapy alone in reducing suicide tendency. Conclusion: It could be inferred that the dialectical behavior therapy because of its characteristics may be considered a practical therapeutic technique for working with depressed patients with suicidal tendencies who may be at a critical state.