فراز و فرود نشانه شناسي از دانش تا روش

فراز و فرود نشانه شناسي از دانش تا روش

در اوايل قرن بيستم، با انتشار ديدگاه هاي"فردينان دوسوسور"و"چارلز سندرس پيرس"، پديده نشانه شناسي به مثابه يك علم جديد، در مباحث زبان، ادبيات و نقد ادبي و فرهنگي مطرح شد. نشانه شناسي همواره، در همجواري مكتب ساختگرايي قرار داشته و به عنوان شعبه و شاخه اي از آن بررسي شده است. پرسش اساسي اين است كه آيا نشانه شناسي خود يك رشته علمي است و در قلمرو دانش(Science) جاي مي گيرد و يا يك روش(Method) علمي است؟ اين مقاله مي كوشد ضمن بررسي ريشه هاي نشانه شناسي و تحولات آن، موقعيت كنوني اين پديده را در علوم انساني و هنر و ادبيات مورد ارزيابي مجدد قرار دهد.

At the beginning of the twentieth century, along with the publication of Ferdinand de Saussure and Charles Sanders Pierseʹs ideas, the semiotics phenomenon was propounded as a new science in discussions related to language, literature, literary and cultural criticism. Semiotics has always been beside structuralism and has always been dealt with as a branch of structuralism . The actual question is whether semiotics is a science by itself and should be discussed in the realm of science or rather it is just a scientific method? This article tries to investigate the present situation for this phenomenon in humanities, art and literature and deals with its background and changes , as well.