پژوهشي پيرامون پيشينه جلوه هاي بصري نور در نگارگري

پژوهشي پيرامون پيشينه جلوه هاي بصري نور در نگارگري

يكي از عناصر زيبايي شناسي در آثار نگارگري ايران، علاوه بر تركيبات حيرت انگيز و مسحوركننده رنگ و تقسيمات هندسي مكان و اشكال، نور است. همان طور كه در صور نگارين نقاشي ايراني مشاهده مي شود، سطوح دو بعدي رنگين فاقد سايه و سايه روشن، حاكي از تصوير فاقد منبع نور واحد است. عدم حضور سايه در اين آثار نشان مي دهد كه نوري فراگير و بسيط سراسر تصوير را فرا گرفته است. تصوير، جهاني مملو از نور را افتتاح كرده است. ديدگاه نگارگر ايراني همواره از نظريه غلبه نور بر تاريكي و ظلمت، تبعيت مي كند. در نگارگري ايراني- اسلامي، اين منظر معطوف به كلام الهي است كه در سوره نور فرموده است : الله نور السموات و الارض. با بررسي پيشينه رويكرد ايرانيان قديم به نور، پيوستگي زنجيرواري بين انديشه هاي نگارگر مسلمان ايراني با تفكرات و آيين هاي ديني قبل از اسلام همچون حكمت مزدايي (حكمت فهلوي) و انديشه هاي ماني پيامبر، مشاهده مي شود. تداوم اين نگرش را در فلسفه و تفكر دوران اسلامي نيز مي توان مشاهده كرد.

Besides amazing and fascinating combinations of color and geometrical divisions of space and forms, light is on of the elements of aestheticism in Iranian Painting works. As can be in seen in Iranian Painting, colorful two-dimensional surfaces which are shadow less and also with out light and shade effect, indicate a picture with no single light source. Absence of shade in these works show that a wide spread and simple light has embraced all the painting. The picture has established a word full of light. An Iranian Painter has always adhered to the theory of the light dominatrix the dark. This observes one of the verses of Quran which states in Noor chapter: Allah is the light source of all skies and the Earth.” Studying the background of ancient Iranian’s attention to light, we can observe chain continuity between the thought of Iranian painter with pre-Islamic believes and rites such as Mazdak school of thoughts and holy prophet’s Mani thoughts. The continuity of this view can as well be seen in post-Islamic philosophy and thoughts.