شكل گيري بوستان هاي شهري در دوره معاصر : گذر ازمفهوم باغ به پارك (با محوريت تجارب تهران)

شكل گيري بوستان هاي شهري در دوره معاصر : گذر ازمفهوم باغ به پارك (با محوريت تجارب تهران)

پارك ها به عنوان عمده ترين فضاي سبز شهري نقش بسيار مهمي در زندگي اجتماعي و مراودات فرهنگي شهرنشينان دارند. اين نوشتار در پي چگونگي راه يابي اين فضا در ساختار شهرهاي كشور و نسبت آن با باغ، كه مفهومي شناخته شده و عميق در فرهنگ ايراني است، مي باشد. بدين منظور تحولاتي كه از ورود واژه پارك و اطلاق آن به برخي از باغ هاي دوره ناصري آغاز، و به پيدايش اولين نمود هاي امروزي آن منتهي گشته، مورد بررسي قرار مي گيرد. شهر تهران با توجه به داشتن محوريت در تحولات اين دوره، بستر مكاني اين پژوهش است. در روند بررسي ها مشخص مي گردد كه بوستان هاي شهري امروز ما زاييده تحولاتي در عرصه زندگي اجتماعي و شيوه هاي باغ سازي است كه همگام با ساير جنبه هاي معماري و شهرسازي از دوره قاجار آغاز شده، ليكن در مراحل آغازين به دليل عدم نياز ساختاري، وجود چنين فضاهايي تنها جنبه صوري و تجدد گرايي داشته است. لذا محصولات عمده آن با نيم قرن تاخير پا به عرصه شهر هاي ما گذاشته و عمده ترين دغدغه هاي حاكم بر طراحي آنها ناشي از تحولات عرصه معماري و منظرسازي در مغرب زمين بوده است.

Parks are important and considerable spaces in social life of citizens. This writing searches about the entering of these spaces in the structure of Iranian cities, in direction of difference between Park and Garden as known concept in Iranian culture. With this approach, transition of term" Park" is explored from just a new concept in Gajar age to defined physical space in Pahlavi II. Because of not needing to spaces as park in traditional structure of Iranian cities, this research detects parks as social areas just are considered in 40th decade A.H. Besides, modern architecture is affected contemporary landscape designers of Iran.