شرم و پيشگيري از تكرار جرم

شرم و پيشگيري از تكرار جرم

فرايند تحقق پيشگيري از جرم و بزه‌كاري از طريق اجراي برنامه‌هاي ترميمي و يا استفاده از تدابير عدالت كيفري سنتي (مبتني بر سزادهي يا باز‌پروري) همواره موضوعي مورد بحث مي‌باشد. پرسش اساسي اين است كه چگونه مي‌توان چنين فرايندي را ايجاد يا تسهيل نمود تا در نتيجه انتظار داشته باشيم كه بزهكار مشمول تدابير يا برنامه‌هاي مذكور مرتكب تكرار جرم نشود. در عدالت كيفري سنتي، استفاده از احساساتي همانند ترس جهت تحقق ارعاب، تقصير جهت تحقق سزا‌دهي و يا قصور و ناتواني جهت ايجاد باز‌پروري تاكيد و توجه ‌‌شده است ليكن در رويكرد ترميمي از جمله بر حس شرم و نقش اساسي آن در پيشگيري از تكرار بزه‌كاري تاكيد مي‌شود. در اين مقاله ضمن تبيين ماهيت شرم و تفاوت آن با مفاهيم مشابه، به نقش و تاثير اين مفهوم در سياست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گزاري جنايي و جايگاه آن در عدالت ترميمي و برنامه‌هاي آن پرداخت شده است.

Research process of crime prevention and delinquency through implementation of programs or by using the traditional criminal justice measures (based on the punishment or rehabilitation) is always an issue at hand. The main question is how one can realize or facilitate this process, so we may expect in result that the delinquent who is subject to above- mention measures or programs doesnʹt recommit crime. The Classical criminal justice approach emphasizes on the using emotions such as fear in the realization of intimidation, justice for punishment or thinking for rehabilitation. But, the restorative justice approach emphasizes on the shame and its fundamental role in the recidivism prevention. While elaborating the nature of shame and its differences with the similar concepts, in this article its implications on the criminal policy making and its standing in the restorative justice and its program is discussed.