درآمدي بر استفاده از روش‌هاي «معناشناسي» در مطالعات قرآني

منبع لايزال قرآن داراي سطوح و لايه هاي متنوع عرضي و طولي است. معارف اسلامي همواره بر بهره گيري از همه سطوح و لايه هاي معنايي قرآن تاكيد دارد. در هر دوره ابزار و وسايلي در دست دانشمندان و پژوهشگران مطالعات قرآني وجود داشته است كه با كمك آن فضا هاي جديدي كشف و استخراج مي شده اند. دوره معاصر با آغاز روش هاي نقد ادبي، زبان شناسي و معنا شناسي، ابزارهايي جديد، متفاوت، باكاربري هاي نو در اكتشاف گوهرهاي درياي بي كران قرآن فراروي ما قرارگرفته است. هرچند نشانه شناسي، روش هاي مطالعات تاريخي، روش هاي مطالعه و پژوهش هاي جديد و بسياري ديگر از اين ابزار در ادامه دوره معاصر كشف و مورد استفاده قرارگرفته اند از اين ميان معنا شناسي جايگاهي خاص دارد و شايد بيش از همه به كار مطالعات قرآني بيايد، اما آنچه مهم است متناسب‌سازي و بومي‌سازي اين روش ها با مطالعات قرآني و فرهنگي اسلامي است. اين پژوهش تلاشي است براي معرفي و دست يابي به چگونگي استفاده از اين روش ها در حوزه تخصصي معناشناسي با معرفي معنا شناسي مكتب بن، معنا-شناسي شناختي، معنا شناسي لايه اي و معنا شناسي فلسفي درمطالعات قرآني.