بررسي دو ديدگاه زبان شناسانه و نشانه شناسانه به ادبيّات

بررسي و مطالعه ادبيّات از ديدگاههاي مختلف مثل زبان شناسي و نشانه شناسي انجام مي‌شود و نتايج متفاوتي در بردارد. كساني كه از دريچه زبان شناسي به مطالعه ادبيات مي‌پردازند، معتقدند كه ادبيّات نوعي زبان هنجارگريخته است و بنابراين در دل زبان قرار دارد و خود نظام مستقلي نيست. امّا آنها كه از دريچه نشانه شناسي به مطالعه ادبيّات مي‌‌پردازند، معتقدندكه نظام نشانه‌اي ادبيات مستقل از زبان است، اگرچه از نظام زبان تاثير مي‌گيرد و بر آن اثر مي‌گذارد. نگارنده در دو بخش اوّل مقاله نظرات كوروش صفوي و علي محمّد حق‌شناس، نمايندگان دو باور فوق، را به اجمال مطرح كرده است و در بخش سوم با ارايه و بررسي ساختار نشانه‌هاي سازنده زبان و ادبيّات و تاكيد بر نقطه تمايز بين اين دو نوع نشانه، يعني ثبات رابطه دلالت در نشانه‌هاي زباني و بي‌ثباتي آن در نشانه‌هاي ادبي، شواهد و دلايلي ارايه مي‌كند كه نظريه نشانه شناسانه حق شناس مبني بر‌ استقلال ادبيّات از زبان را تاييد مي‌كند و اشكالات مطرح شده در نگاه زبان شناسانه صفوي را پاسخ مي‌دهد.

Literature is studied from different perspectives such as Semiotics and Linguistics. Those who study Literature from Semiotics point of view believe that it is an independent system, although it gets some effects from language and has some influences on language. On the other hand, those who study literature from linguistic perspective, believe that literary texts are some abnormal kinds of language, so literature is not an independent system. Different opinions of Haghshenas and Safavi, who are believers of foregoing ideas, are reviewed in parts two and three of the article. At the end, the author shows that there is one main difference between literary and linguistic sings; something which makes us believe that literature is not a subtype of language.